Hasselt, Copenhagen van de lage landen?

Ik heb nog één rit op mijn tien rittenkaart. Het is nog maar een paar dagen geldig dus ik moet nu op stap. Het eerste plan is om naar Gent te sporen. Ik zit al langer met het idee om er de kanaalzone te gaan ontdekken. Maar tijdens de paasvakantie een trein richting kust nemen lijkt me niet echt een goed plan. Dus moet ik op zoek naar een alternatief, weg van de kust. 

Een zoektocht op het wereldwijde web brengt me naar Hasselt. Ik ontdek op de website van Klara een kunstroute doorheen de Hasseltse binnenstad. Er blijkt een vrij groot aanbod aan street art. Ik ken Hasselt niet, ben er ooit één keer geweest  om naar een concert van Mac Arnold te gaan.

Wanneer je het station binnenrijdt wordt je met een eerste opvallende landmark geconfronteerd: het Hasseltse gerechtsgebouw. Zoals gebruikelijk in België is het nieuwe gebouw opgetrokken in een ietwat speciale en opvallende architectuur. Later zal ik het langs alle kanten fotograferen. Het heeft wel iets en schept verwachtingen die later ingelost zullen worden. Ik kom tijdens deze kunstroute meer opvallende architectuur tegen. 

Onderweg verbaast het me dat er ook hier veel gebouwd wordt. Wie koopt al die nieuwe appartementen? Van waar komen al die mensen en van waar komen al die centen? Want het zien er geen goedkope stulpjes uit. 

De eerste kennismaking met Hasselt verloopt niet echt positief. Ik begeef me in het station naar het openbaar toilet. Er is geen toezicht, het is enkel toegankelijk na het betalen van 50 cent in een gleuf aan de deurklink. Wanneer ik voor een toiletbezoek betaal verwacht ik propere accommodatie.

Niet in het station van Hasselt dus... Het eerste toilet confronteert me met te veel ‘remsporen’.

In het andere is iemand drie large blikken bier komen drinken. Ik kan me wel aangenamere plekken bedenken om van een biertje te genieten. 

Soit, ik ben hier niet om een tevredenheidsonderzoek van het aangeboden sanitair van de NMBS te doen. Ik doe alsof ik het niet zie, doe mijn ding, was en ontsmet mijn handen en ga op pad. 

De dag voor mijn vertrek heb ik de route in de wandelknooppunten app uitgestippeld. Ik hoef enkel af en toe op mijn smartphone te kijken naar waar ik moet. Een prachtige uitvinding, gedaan met kaart lezen en verloren lopen. Zalig! 

De eerste indruk: provinciaal gezellig, veel horeca en vooral proper en net.

Het eerste deel van de wandeling kom ik veel hippe koffiebars tegen. Zoals een combinatie van koffie en vinyl, koffie en trendy fietsen, of gewoon met een gezellige intiem interieur.

Ook nu zal de plaatselijke horeca niets aan mij verdienen, want ik zal later tijdens mijn tocht halt houden om mijn meegebrachte thermosje koffie en lunch te nuttigen. 

De kunstroute laat me soms kleine stukjes door de winkelwandelstraten laveren. Bij deze een eerste tip voor de shoppers: laat Antwerpen, Gent of Brussel links liggen, kom naar Hasselt. Zoals in elke stad vind je er de gekende winkelketens, maar dan zonder gigantische drukte. Hier zou ik zelfs naar toe willen om een  nieuwe outfit voor mezelf te zoeken. Het lijkt me toch rustiger en relaxter, niet zo massaal over de koppen lopen zoals in de eerder vernoemde steden. Of heb ik vandaag gewoon geluk, misschien is het op een zaterdag wel andere koek?

Ik ben alles behalve een shopper. Ik kan me de gezelligheid er van in zien, maar het is niet mijn favoriete vrijetijdsbesteding. Ook ecologisch eigenlijk niet echt verantwoord. Ons klimaat zou er goed bij varen mochten we niet allen massaal elk weekend onze zuurverdiende centen spenderen aan dingen die we eigenlijk niet echt nodig hebben. Nee, ik wil hier niet het berispende vingertje opsteken, als je geniet van shoppen laat je dan vooral gaan, doe dat dan in Hasselt. Het is in eerste instantie aan onze beleidsmakers om een degelijk klimaatbeleid uit te stippelen. We gaan niet naar elkaar kijken, wie wel en wie niet hun best doet. 

Street art is de voornaamste reden waarom ik naar Hasselt spoorde. Via de kunstroute zal ik er een deel van ontdekken. Maar zeker niet alles. Hasselt heeft een enorm aanbod over heel haar grondgebied. Het lijk me niet mogelijk om dat allemaal op één dag te ontdekken.

Hasselt moet zeker niet onder doen voor het Oostendse “The Crystal Ship”. Het lijkt alsof Hasselt meer in lokaal talent geïnvesteerd heeft, wat zeker een goede zaak is. België heeft enorm getalenteerde street art artiesten. Meer dan genoeg om een hele stad mee te vullen. 

Je kan bij de kunstwerken een QR code scannen en zo meer informatie over de artiest en het kunstwerk krijgen. Dat is voor een volgende bezoek. Weer een extra reden om zeker nog eens terug te komen. 

Ook de stad Hasselt heeft water als perfecte plek om te wonen ontdekt. Aan de kaai vind je fancy appartementsblokken, enkele pleziervaartuigen en een gezellige wandelboulevard met terrasjes. Ondanks een donderdagnamiddag zit het er al aardig vol. Ik hoor veel geroezemoes van de gesprekken die er aan de gang zijn. Het maakt voor mij extra duidelijk dat mensen inderdaad sociale wezens zijn. Ik kan me bij de aanblik van deze volle terrassen ineens goed inleven in het effect van de lockdowns. Momenten waarop we niet konden samen komen om gezellig te kletsen. Ik ben niet echt een prater, maar hier in Hasselt zie ik het belang er van in en kan ik me echt wel voorstellen dat het voor veel mensen een gemis was. 

Ik zie alleen maar blije gezichten. Er straalt een enorme rust en joie de vivre van uit. Ja, in Hasselt lijkt het echt wel goed leven. Wanneer ik dit ontspannen tafereel overzie vraag ik me af waarom er dan zo veel mensen in Vlaanderen voor conservatieve, negatieve en bekrompen politici en hun partijen stemmen. Dat klopt echt niet met het beeld dat ik hier krijg.

Door de aanblik van deze wandelboulevard, het water met bootjes en de moderne appartementsblokken en hier en daar nog authentieke elementen, overvalt me plots een Copenhagengevoel . Waarmee ineens ook de titel van dit schrijfsel duidelijk wordt. 

En dan een zucht van herkenning wanneer ik aan de kaai een hondendrol zie liggen. Oef, de eer van Hasselt is gered. Het heeft dan toch iets van een grootstad :)

Het sappige Limburgse dialect geeft me een vakantiegevoel, het maakt duidelijk dat ik me niet in mijn vertrouwde habitat bevind. Al geeft de ijscoman met zijn typisch Italiaanse ijscokarretje me nu plots Italië vibes. Op zich niet zo vreemd. Door de mijnbouw kwamen er veel Italianen naar Limburg. 

Plots overvalt me de vraag of ik ook naar Hasselt zou komen zonder het street art aanbod. Mijn eerste antwoord is een duidelijke nee. Ik kan me niet bedenken waarom ik moeite zou doen om naar hier te komen. Wanneer ik later op de trein stap om terug naar ’t stad te reizen heb ik daar een heel ander idee over. 

In de trein zie ik tussen Hasselt en Leuven een landschap dat me aanspreekt, me motiveert om er zeker nog te komen fietsen en wandelen. Tijdens de kunstroute zag ik ook nog andere plekjes die ik later zeker wil verkennen. Zoals eerder aangegeven zijn er ook nog veel street art kunstwerken die ik nog niet gezien heb.

Onbekend is onbemind is hier zeker van toepassing. 

Bij een groot kunstwerk bedenk ik me dat street art de meest democratische kunstvorm is. Het is gratis, dag en nacht voor iedereen toegankelijk. Ik blijf me ook verbazen over hoe het mogelijk is om met een spuitbus verf dergelijk mooie kunstwerken op een muur te toveren. Hoe ze er in slagen om iets correct en mooi afgewerkt op een muur te krijgen wanneer ze er zo dicht op zitten. Wanneer je dan van ver kijkt, blijkt het ook allemaal te kloppen en in de juiste proportie te zijn. Knap!

Tijdens mijn paar uurtjes wandelen door Hasselt word ik geen enkele keer door iemand op een elektrische step gehinderd. Een verademing. Er staan er ook geen lukraak midden op de stoep, enkel op de daarvoor voorziene afgebakende zones. Het kan dus echt wel…het geeft de sfeer van Hasselt heel goed weer. Allemaal proper en net, zoals het hoort, niet te veel buiten de lijntjes. 

Ik weet niet of het me gelukt is om een beeld over de stad Hasselt voldoende weer te geven. Op zich zijn een paar uurtjes ook niet genoeg. Ik zal dus nog een paar keer terug komen. Liefst dan ook met vrouw en kinderen, want ik wil hen graag met deze fijne stad kennis laten maken.

Ja, wij van ’t stad kunnen er ook nog het één en ander van leren. De “kleintjes” geven soms het goede voorbeeld en tonen dat in een stad leven zonder kak, afval, chaos en verzuring met een ruime diversiteit echt wel mogelijk is.

Wordt dus nog vervolgd…

https://www.visithasselt.be/nl/kunstroute