mijmeringen en ervaringen uit mijn dagelijkse leven - musings and experiences from everyday life

I don't know her. But I do know she's 10 or 11. She would rather go for a bike ride than go to school. That explains why a bicycle is first on her wish list. On two is a telephone. In third place are roller skates. A hip bag also seems handy to her.  I suspect she wants to put her phone in there while she goes biking. In case she forgot to charge it, she wants a power bank. Finally, a set of earphones. Then she can listen to her favorite music during her bike rides. I think.... As I indicated, I don't know her, haven't talked to her.  That is something you cannot, or very difficult to take away, dreaming. It costs nothing, you can do that as much as you want, whatever you want. In your dreams everything is possible, nothing is impossible. Or am I confusing it with fantasizing now? For me it is something essential, it is what keeps me going, what gives me energy and courage to continue on in the present round-about.  Besides being part of a wonderful, fascinating and cha

Ik ken ze niet. Maar ik weet wel dat ze 10 of 11 jaar is. Ze gaat liever een eindje fietsen dan naar school. Vandaar dat een fiets op de eerste plaats van haar verlanglijstje staat. Op twee staat een telefoon. Op de derde plaats rolschaatsen. Een heuptasje lijkt haar ook wel handig. Ik vermoed dat ze daar haar telefoon wil in steken terwijl ze gaat fietsen. Voor het geval ze die vergat op te laden wil ze een powerbank. Tot slot nog een setje oortjes. Dan kan ze tijdens haar fietstochtjes naar haar favoriete muziek luisteren. Denk ik. Zoals ik aangaf, ik ken ze niet, heb niet met haar gesproken. Dat is iets wat je niet, of heel moeilijk kan afpakken, dromen. Het kost niets, kan je doen zo veel je wil, wat je maar wil. In je dromen is alles mogelijk, is niets onmogelijk. Of verwar ik het nu met fantaseren? Voor mij is het iets essentieels, het is hetgeen wat me doet verder gaan, wat me energie en moed geeft om in de huidige mallemolen te blijven meedraaien. Naast het deel uitmaken

DE gezinspartij van Vlaanderen applaudisseerde met de meerderheid van het Vlaamse parlement mee. De onpartijdige objectieve parlementsvoorzitter vond het nodig om de oppositie een inhoudelijk antwoord te bieden op hun bekommernissen over de kinderopvang en de positie van veel Vlaamse vrouwen-moeders. “Ah ja, er zijn toch ook vaders die voor de kindjes kunnen zorgen?” De onpartijdige parlementsvoorzitter voegde aan haar betoog toe dat haar kinderen op datzelfde moment bij hun papa opgevangen werden. Om het even in het juiste perspectief te plaatsen… het gaat hier over dezelfde persoon die als voormalige minister van gelijke kansen ooit poneerde dat racisme relatief is. Het is een dergelijke wereldvreemdheid die ervoor zorgt dat veel mensen niet meer geloven in ‘de politiek’. Ik begrijp het wel, wanneer je als vertegenwoordiger van het volk je nestelt in de comfortabele pluche of leren zetels van het federale of Vlaamse parlement. Tussendoor wat met elkaar en ‘belangrijke’ grote CE

Never has the ticking of the rain on the window sounded more beautiful and blissful than today. Finally, after weeks of dryness, and sometimes unbearable heat, we are getting some coolness. I hope it stays like this for a while. In the rain, you can take bike rides and walks. In the heat, that's not a good idea. I'm really looking forward to get outside a bit more, with Nina and also on my own. Over the past few days, the list of mapped out routes has only gotten longer. It's time to shorten it.  After a 10-day vacation, I retreated to our attic. 10 days with 5 people in the house is intense. At least for me. Which is not due to those four other people. It's totally my own thing. Something I do have to deal with more often than not.   Nina recently shared an essay on trauma. How it continues to profoundly affect your life and how people usually try to put a positive spin on it. How you should use a traumatic event to become "stronger". Reading this essay trigg

Nog nooit klonk het getik van de regen op het venster zo mooi en zalig als vandaag. Eindelijk, na weken droogte, en met momenten ondraaglijke hitte, krijgen we wat verkoeling. Ik hoop dat het nu even zo blijft. In de regen kan je fiets- & wandeltochten ondernemen. In de hitte is dat geen goed idee. Ik kijk er echt naar uit om wat meer naar buiten te kunnen, met Nina en ook op mijn eentje. De afgelopen dagen is het lijstje uitgestippelde routes alleen maar langer geworden. Dringend tijd dus om het in te korten Na een 10-tal dagen vakantie heb ik me op onze zolder teruggetrokken. 10 dagen met 5 in huis is heftig. Voor mij althans. Wat niet op het conto van die vier andere mensen geschreven kan worden. Het is helemaal mijn eigen ding. Iets waar ik wel vaker mee geconfronteerd word. Nina deelde onlangs een essay over trauma. Hoe het je leven grondig blijft beïnvloeden en hoe men tracht er veelal een positieve insteek aan te geven. Hoe je een traumatische gebeurtenis moet gebruiken om

Is it that far? Are we on the brink of capitalism? Or rather at the beginning of the end? I hope so. Every day we are confronted with its excesses. The shameless hoarding of money at the expense of a majority who mean well. It seems like the world is "on fire" on several fronts. I am not just talking about the forest fires we are facing.  The climate crisis is still not being properly addressed. First it was overshadowed by greed, then by the corona pandemic, and now by the general crisis caused by the war in Ukraine and skyrocketing energy prices.   The bill for not addressing climate change properly will be large and will hit even harder than what we are experiencing now. It really is five past after twelve! But also on other levels. Besides capitalism, the current malaise is also, or mainly, the result of years of non-policy. By politicians who, through fear of losing votes, do not do what really needs to be done. As a result they not only maintain problems but also ma

Is het zo ver? Zitten we aan het plafond van het kapitalisme? Of eerder gezegd aan het begin van het einde? Ik hoop van wel. Dagelijks worden we geconfronteerd met de excessen ervan. Het schaamteloos oppotten van geld op de kap van een meerderheid die het goed meent. Het ziet er naar uit dat op verschillende fronten de wereld “in brand” staat. Ik heb het dan niet alleen over de bosbranden waar we mee geconfronteerd worden. De klimaatcrisis wordt nog steeds niet degelijk aangepakt. Eerst werd het overschaduwd door hebzucht, dan de coronapandemie en nu door de algemene crisis vanwege de oorlog in Oekraïne en de torenhoge energieprijzen. De rekening van het niet degelijk aanpakken van de klimaatverandering zal groot zijn en nog harder aankomen dan wat we nu ervaren. Het is wat dat betreft echt vijf na twaalf! Maar ook op andere vlakken. Naast het kapitalisme is de huidige malaise ook, of vooral, het gevolg van jarenlang non beleid. Door politici die door de angst om stemmen te verliez

Een oproep tot meer stedelijkheid Merci Tom voor je interview in de Standaard. Ik hoop echt dat je kan wegen op de aanpak van de drugscriminaliteit waar onze stad al enkele jaren onder gebukt gaat. De overheid kan het nooit winnen, deze war on drugs. Want de criminele organisaties hoeven zich niet aan rechtsregels te houden. Die doen wat ze willen, ze zullen altijd een stapje voor zijn. Iets waar verschillende specialisten voor waarschuwden, en toen ook met aandrang adviseerden om geen war on drugs te starten. Want dat zou in de Antwerpse straten een toename van geweld geven. En nu zitten we er mee. In sommige buurten al jarenlang. Straten waar mensen vanaf dat het donker is niet meer buiten durven. Ondanks dat er vlak bij een politiekantoor gevestigd is. Ik zou het fijn vinden mocht de berichtgeving van de VRT vanuit zo’n buurten meer diversiteit tonen. Maar dat is een ander issue… Opvallend dat het kraken van Sky nog niet echt veel arrestaties opgeleverd heeft van diegenen

 Soms moet ik echt "ontmenselijken"… Na een helse werkweek zit je met je lievelingsdrankje- en versnapering klaar om naar je favoriete serie te kijken. En dan gaat de bel. Ken je dat gevoel? Dat je krijgt als iemand op het meest foute moment met de deur in huis valt. Nee, je kan niet kwaad zijn, het allerliefste gezichtje van de kids van je buren staat voor de deur. Met de vraag om van die wafeltjes te kopen. Je weet wel, vanille of met chocolade. Je bent die al lang beu, want elke vereniging en sportclub leurt daar mee.   Om hun kassa te spijzen. Zo ga ik nu ook met de deur in huis vallen…ik wil het met jou even hebben over ontmenselijken. Volgens Wikipedia een proces ‘waarbij de mensheid van een persoon of groep ontkend wordt’. Maar ik gebruik het graag in een heel andere context, helemaal niet op een inhumane wijze of zo. En 100 % over mezelf. Het zit zo, ik ging onlangs 10 dagen alleen naar Oostende. Om te "ontmenselijken". Iets waar ik regelmatig nood a

Sometimes I really need to “dehumanize”... After a hellish work week, you’re ready to watch your favorite series with your favorite drink and snack. And then the doorbell rings. Do you know that feeling? That feeling you get when someone unexpectedly knocks on your door at the most wrong time. No, you can't be angry, the sweet face of your neighbors' kid is at the door. With the request to buy waffles. You know, vanilla or with chocolate. You've been tired of those for a long time because every association and sports club are selling them. To feed their cash register. I will get straight to the point to talk to you about “dehumanizing”. According to Wikipedia, this is a process 'in which the humanity of a person or group is denied'. But I like to use it in a completely different context, not at all in an inhumane way or anything. And 100% about myself. The thing is, I recently went to Ostend alone for 10 days. To dehumanize. Something I need on a regular basis. N

  Ben ik nu een saaie piet? Dat vraag ik me al weken af. Deze vraag komt elke vakantie terug. Nee, ik stap niet in de auto, op het vliegtuig, de trein of bus naar het buitenland. Voor het ‘mooie’ weer hoeft dat ook niet. In mijn jonge jaren kon de zomervakantie echt wel tegenvallen. Door te veel regen en te koude dagen. Toen mijmerde ik wel over een week of twee genieten van de zon. Toen was de klimaatopwarming niet zo voelbaar als nu. Al blijf het gevoel dat de urgentie echt nog niet doorgedrongen is. Velen percipiëren de huidige temperatuur hier als aangenaam warm, om van te genieten. Toen vond ik de zomervakantie ook veel te lang, na een tijdje begon ik me danig te vervelen. Het mocht gerust wat korter. Ook toen genoot ik van vakantie in eigen land. Op kamp in de Ardennen met de ABVV-jongeren. Gedurende een viertal weken elke dag met de fiets naar Boechout om mee voor te bereiden voor het jaarlijkse sfinks festival. Onderhoud van het park, gras maaien, de vijver dichten, Heras h

  Am I a boring pete now? I've been wondering that for weeks. This question comes up every holiday. No, I do not get into the car, plane, train or bus abroad. Not for the 'nice' weather, because you don't have to. In my younger years, the summer holidays could really be disappointing. Due to too much rain and too cold days. Then I mused about enjoying the sun for a week or two. Then global warming was not as palpable as it is now. Although the feeling remains that the urgency has not yet dawned. Many experience the current temperature here as pleasantly warm, to enjoy. Then I also found the summer holidays too long, after a while I started to get bored. It could easily be a little shorter. Even then I enjoyed a holiday in my own country. At camp in the Ardennes with the ABVV youth. Also every day for about four weeks by bike to Boechout to prepare the annual world music festival as a volunteer. Maintain the park, mow the grass, close the pond, place Heras fences, set up