mijmeringen en ervaringen uit mijn dagelijkse leven - musings and experiences from everyday life

Beste Jeroen Bedankt voor je mooie interview in Knack magazine. Spijtig dat deze woorden van verzoening, deze blijk van gezond verstand en elementaire beleefdheid, van een kok moet komen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niks tegen koks en jou in het bijzonder. Maar ik mis staatsmannen en-vrouwen die voor redelijkheid en verzoening gaan. De voorbije jaren voelde ik me meermaals eerder een buitstaander, iemand van een andere planeet, kijkend naar een niet zo fraai schouwspel. Een continue clash en opbod van straffe uitspraken en meningen. Een strijd om de beste en luidst verkondigde boodschap of oneliner. Waarbij de feiten en waarheid niet meer belangrijk zijn. Het lijkt alsof de mensheid op dit ogenblik behoefte heeft aan alfamannetjes die zich 'orang-oetans-gewijs' om ter hardst op de borst kloppen. En ons ervan proberen te overtuigen dat ze anders zijn. En vooral, want dat verkoopt goed, een anti-establishment vertegenwoordigen. Er voor ons zijn. Onze waarden, nor

Geskyblasterd Diep in mijn hoofd leek het ongeveer 20 jaar geleden. Tijdens het concert zocht Robert het even op. Ik vergiste me. Het is eerder 30 jaar geleden. Vanaf ze de eerste noten speelden leek het alsof het gisteren was. Plots kwam het allemaal terug, herkende ik een groot deel van het repertoire dat ze die avond in het park van Hoboken speelden. Het verbaasde me ook. Niet dat het allemaal nog zo vertrouwd klonk. Wel dat het zo’n grote impact op me had. Het bracht me terug naar voor mij vrij woelige tijden. De middelbare school waar het maar niet wou lukken. Mijn zoektocht naar een thuis, geluk, vreugde, een rechtvaardigere wereld en geloof in mezelf. Maar vooral naar Hof ter Lo, de stadsfeestzaal (toen was het geen shoppingcenter maar een feestzaal), de oude beurs en het Sfinks festival . De edities in het park weliswaar, niet waar het nu doorgaat. Op al deze plekken, of toch de meeste, woonde ik een optreden van hen bij. Meestal van achter de toog, waar ik lite

Het leven van een jeugddienstmedewerker kan hard zijn. Ik ben juist te laat. In het Red Star Line museum hoor ik de laatste noten van de voorstelling door het jong creatief enthousiasme van Fameus vzw. Dus koppel ik het aangename aan het onaangename en zet me met mijn laptop in het café van het museum. En wacht daar op hun laatste voorstelling… Alhoewel dat wachten niet echt een correcte weergave is. Ik zit vol energie en levenslust te typen en hoop nog even tijd te hebben om een eerste selectie uit de (te) vele foto’s van de avond te maken. Vooraleer ze met de nacht op een zomers briesje wegwaaien wil ik mijn eerste indrukken van de avond neerpennen. Dat is het minste wat ik kan doen als blijk van mijn respect voor de performances die ik juist in de Sint-Pauluskerk en het MAS bijwoonde. Het is mijn eerste keer vandaag. Nee… vooraleer je ‘stoute gedachten’ krijgt, daar gaat het niet over. Nooit eerder ging ik naar de museumnacht. Twee redenen daarvoor: Ik kom moeilijk bu

Ineens gaat het snel. Een paar weken geleden bezocht ik ze bij haar thuis. Speciaal voor mij kocht ze een aardbeientaartje. Natuurlijk had ze ook iets voor zichzelf voorzien. Van zo’n kleine momentjes kon ze zichtbaar genieten. Niet alleen van het samen eten van een taartje. Ze ontvangt graag bezoek. Ze vind het fijn om te horen hoe het met ons gaat.  Na een lang leven heeft ze ook veel te vertellen. Het minste dat je van haar kan zeggen is dat ze het leven met beide handen aangegrepen heeft. Ze haalde er veel uit, steeds met respect voor een ander.  Het zat al een tijdje in mijn hoofd om een paar intensievere gesprekken met haar te voeren. Over kansen grijpen in het leven. Want daar is ze ervaringsdeskundige in. Die gesprekken zouden dan moeten resulteren in een eerste uitgeschreven verhaal op mijn blog. Als start om nadien met andere mensen uit mijn omgeving diepgaander in te gaan op kansen grijpen in het leven. Je weet ongetwijfeld hoe dat gaat. Voltijds werken, een part

Te veel te doen Een dag van 24 uur is veel te kort. Ik weet niet hoe het komt, maar het valt me de laatste tijd veel meer op. Ik heb zoveel te doen. Terwijl ik dit typ vraag ik me af of dat echt zo is. Bepaal ik dat uiteindelijk niet zelf? Het tuinhuis moet dringend een nieuwe coating krijgen De Klussenier aansporen om gemaakte foutjes bij het opknappen van onze zolder in orde te komen maken  Ik moet terug meer gaan fietsen  Er zijn een paar mensen waar ik eigenlijk meer tijd mee zou moeten doorbrengen Er staat al meer dan een jaar een babybezoek op de planning Het gras moet terug wekelijks gemaaid worden Boodschappen doen Koken Poetsen Gaan werken Enkele kieren dicht cementeren Schrijven Mensen interviewen, verhalen sprokkelen Gaan wandelen Sociale media onderhouden Final fantasy spelen: troepen trainen, held beschermen, gebouwen upgraden, events afronden Dagtripjes in eigen land Naar de zee! Me voor mijn buurt inzetten, me op één of andere manier meer engagere

Een Blog? Hier gaat die dan, mijn eigen blog. Ik loop al langer met het idee om er een op te starten. Facebook is eigenlijk niet het juiste medium om teksten te publiceren. Hier kan ik ze bundelen. Het geeft mezelf en andere lezers de mogelijkheid om teksten te herlezen. Om op termijn misschien ook een evolutie in mijn schrijftalent te zien. Of te ontdekken of ik wel schrijftalent heb. Ter voorbereiding las ik over een blogster die via feedback van haar lezers haar schrijfcompetenties bijschaafde. Leergierig ben ik zeker. Dus laat maar komen. Ondanks mijn rustige en soms koele uitstraling ben ik eigenlijk een heel onrustig mens. Schrijven is een manier om rust te vinden. Om te ventileren, dingen uit mijn systeem te halen. Soms loop ik weken met een bepaalde tekst in mijn hoofd rond. Een andere keer braak ik het uit. Soms lukt het me helemaal niet om iets deftig neer te schrijven. Ik wil iets vertellen. Wat hangt van het moment en hoe ik me voel af. Bepaald nieuws, gesprekken of