mijmeringen en ervaringen uit mijn dagelijkse leven - musings and experiences from everyday life

 

The kick-off In the coffee bar of KdG campus south, I ask her: if I could write her portrait. Not obvious in itself, because it's not like we have such a personally close relationship. We know each other mainly as colleagues. But those who read further will discover that there is a link.  She responds very enthusiastically to my question. Even feels honoured. Quite understandable, the idea that someone shows interest in you and wants to do something with it is nice. She is the first person I will portray. I cannot present an extensive record of portraits as a reference. I appreciate her giving me this opportunity. Writing a portrait is a snapshot, in this case based on an in-depth conversation and previous experiences I had with Leen. On the road to Deurne So be it, it is because of this that I cycle from Hoboken to the other side of town on a Saturday afternoon in wintry cold. It may sound spectacular, but it's not so bad. Antwerp is not that big either, although we sometimes

Voor dit portret trek ik naar mijn oude vertrouwde Zurenborg. De Antwerpse wijk waar ik mijn eerste jaren in Antwerpen doorbracht. Ik herinner me nog de avonden op de Dageraadplaats, op een bankje onder een houten afdak. Het was de afspraakplek voor de lokale jeugd. Later werd dat café Zeezicht. In die tijd was het aantal horecazaken daar zeer beperkt. Veel keuze was er niet. Nu is het er helemaal anders, veel cafés en restaurantjes, een deel van de straten rond het plein zijn autovrij. Wat ruimte voor een leuke speeltuin geeft. Een lichtjestapijt boven het basketbalveld wekt de indruk van een permanent zichtbare sterrenhemel.   Je kan er relaxed op een terrasje plaats nemen terwijl je kinderen zich   in de speeltuin amuseren. Je maakt er kennis met de troeven van leven in een stad, zonder broeierige onaangename drukte. Ooit een wijk in verval, met oude huizen die niemand wou. Te kostelijk om ze te renoveren in te isoleren. Nu een van de hipste wijken van ’t stad. Daisy woont er graag,

For this portrait, I goto my old familiar ‘Zurenborg’. The Antwerp neighbourhood where I spent my first years in this city. I still remember the evenings at the square ‘Dageraadplaats’, on a bench under a wooden shelter. It was the meeting point for the local youth. Later it became café Zeezicht. In those days, the number of catering establishments there was very limited. There wasn't much choice. Now the square is completely different, many cafés and restaurants, some of the streets around the it are car-free. Which gives room for a nice playground. A luminous carpet above the basketball court gives the impression of a permanently visible starry sky.   You can relax on a terrace while your children have fun in the playground. You are introduced to the benefits of living in a city, without sweltering unpleasant hustle and bustle. Once a neighbourhood in decline, with old houses nobody wanted. Too expensive to renovate or isolate them. Now one of the city's hippest neighbour

De belichaming van hoop? De aftrap In de koffiebar van KdG campus zuid vraag ik het haar: of ik haar portret zou mogen schijven. Op zich niet evident, want het is niet dat we zo’n persoonlijk innige band hebben. We kennen elkaar vooral als collega’s. Maar wie verder leest, zal ontdekken dat er wél een link is.   Ze reageert zeer enthousiast op mijn vraag. Voelt zich zelfs vereerd. Heel begrijpelijk, het idee dat iemand interesse in je toont en daar iets mee wil doen is fijn. Ze is de eerste die ik zal portretteren. Ik kan geen uitgebreid palmares aan portretten als referentie voorleggen. Ik apprecieer dat ze me deze kans geeft. Een portret schrijven is een momentopname, in dit geval gebaseerd op een diepgaand gesprek en eerdere ervaringen die ik met Leen had.  Op weg naar Deurne Soit, het is daardoor dat ik op een zaterdagmiddag in winterse koude van Hoboken naar de andere kant van de stad fiets. Het klinkt misschien spectaculair, maar het valt wel mee. Zo groot is Antwerpen nu ook

  Tijs, nu vraag je wel iets! Ik volgde een drietal jaar geleden een cursus portret schrijven. Neerpennen waarom ik een gratis tattoo wil winnen zou dus eigenlijk heel makkelijk moeten zijn. Maar, dat is het niet, over mezelf schrijven is moeilijker dan over iemand anders. Ik kan heel veel redenen bedenken om mij die gratis tattoo te gunnen. Wat dit ook bemoeilijkt, het is niet de bedoeling dat ik een boek schrijf, ik moet proberen het kort te houden. September schreef ik iets met als titel ‘Ik sta er nog steeds’. Dat vat het mooi samen. Ik heb bijna continu het gevoel dat het me meer energie dan een ‘normaal’ iemand kost om door het dagelijkse leven te gaan. Ik ben snel overprikkeld. Door mijn omgeving. Leven en werken in een stad is vrij hectisch. Tegelijkertijd ook door mezelf, de continu dualiteit in mezelf.  Ik denk al meer dan 20 jaar over het laten zetten van een tattoo. Maar welke dan? Het dichts bij iets concreet is het idee om een Thorgal achtige figuur te laten zetten