Een reflectie op een kennismaking met het Kielse onderwijs

Een impactvol dagje Gent

“Zou je het zien zitten om aan de stuurgroep Gent kindvriendelijk stad je impact project te komen toelichten?”
Heu, efkes denken…natuurlijk zie ik dat zitten. Ik zie het als een goede oefening om het thema impact nog meer in mijn vingers te krijgen. Ik zal ongetwijfeld van de reacties en vragen kunnen leren.

De vraag om het impact project in Gent te komen toelichten is een mooie erkenning van mijn werk. Om maar te zeggen dat ik verschillende redenen heb om toe te zeggen.

Dus neem ik ’s ochtends te station Antwerpen zuid de trein naar Gent. Al kan je dat niet echt een station noemen. Er is geen gebouw, enkel een paar perrons en kleine wachthuisjes waar je bij regenweer kan schuilen. Het is al langer een schandvlek in het Antwerpse spoorlandschap. De lokale pers vergelijkt het met een station uit de voormalige DDR.

Zo wordt de sfeer van dat station goed weergegeven. Grauw, grijs en desolaat. 

Niet getreurd, er zijn ondertussen plannen om er een echt stationsgebouw te zetten. Er is dus beterschap op komst.

In de trein drink ik deze keer geen Starbucks koffie. Ik heb zelf twee thermosjes café latte met barista oat milk bij. Minstens even lekker en veel goedkoper. 

Van station Gent St Pieters is het een klein half uurtje te voet naar de locatie waar ik verwacht word. Twee dingen vallen me daarbij op: heel weinig autoverkeer. Het geeft een heel rustige indruk. Maar ook vooral heel aangenaam. Het doet me bij mezelf de vraag stellen of ik de drukte van stad Antwerpen niet stilletjes aan beu ben. Ik vind door het vele verkeer onze stad elk jaar minder leefbaar worden. Gent toont me dat stedelijkheid en een relaxte omgeving echt wel kan.

Wandelend langs de Gentse binnenwateren vraag ik me af welke idiote klojo ooit op het gedacht kwam om die in stad Antwerpen voor koning auto dicht te gooien. De grachten in de stad Gent geeft het echt een extra cachet. Het draagt voor een groot deel bij aan de gemoedelijke sfeer. Iets wat ik in meer Vlaamse steden met grachten voel. Hopelijk hebben we ooit geld te veel zodat we de leien terug kunnen opengooien…

De presentatie verloopt heel goed. Met voldoende tijd voor vragen en inzichten vanuit de groep. Ik stap er buiten met een goed gevoel. Ik heb de indruk dat ik ze aan het denken gezet heb, dat ze voldoende geïnspireerd zijn om naar de toekomst toe zelf ook met hun impact aan de slag te gaan. Mission accomplished.

Ik heb de rest van mijn agenda leeg gehouden. Zodat ik nog tijd heb om een paar uurtjes in en rond Gent op verkenning te gaan. Eerst op zoek naar een lunchplekje om mijn mailbox na te kijken.

Ik loop wat doelloos rond in de hoop ergens een lekker broodje te kopen. Ik passeer wel wat koffie- & lunchbars. Maar geen enkele kan me motiveren om binnen te stappen. Tot ik in de verte een Panos zie opdoemen. Soms wil ik niets nieuws en heb ik liever iets vertrouwd.

Ik stap er binnen om een broodje en een taartje met citroen en rabarber te kopen. Ik vraag eerst een de bediende of het ronde taartje in de koeltoog weldegelijk een rabarber citroen taartje is. Ze antwoord me dat het een carré konfituurtje is. Even blokkeer ik, in mijn hoofd start een discussie met mezelf. Of ik deze toelichting gewoon ga aanvaarden en laten passeren. Of dat ik een toelichting geef over het feit dat carré vierkant wil zeggen en dat een rond taartje dan waarschijnlijk anders benoemd wordt. 

Ik beslis om er niet verder op in te gaan. Het is er druk. Klanten bedienen in de Panos is waarschijnlijk ook niet de meest uitdagende en goed betaalde job. Het laatste wat je dan wil is dat een of andere grijsaard tijdens de middag drukte je een belerende toelichting geeft over de juiste benaming van de patisserie.

Ik eet mijn lunch op een bankje in het zonnetje met zicht op de binnenwateren. Ik zie enkele bootjes passeren. Soms vol toeristen. Anderen nog leeg. Het geeft me een instant vakantiegevoel. Ik beslis om op die idyllische plek nog even te afstandswerken. Deze term werd door mijn werkgever bedacht. Door het niet over thuiswerken te hebben pareren ze ineens eventuele vragen naar premies om extra verwarming en elektriciteit bij thuiswerk te compenseren. 

Eigenlijk ken ik Gent niet zo goed.

Telkens ik de trein naar de kust neem rij ik erlangs. En elke keer spreek ik dan met mezelf af dat ik echt wel eens een keertje op ontdekking in Gent wil. Vooral de industriële setting, juist voordat je Gent Dampoort binnenrijdt, heeft al jaren een aantrekkingskracht op mij. Enkele jaren geleden zag ik er in de verte een oude silo met veel street art op. Ik beslis om daar vandaag naar toe te wandelen en hopelijk enkele mooie foto’s te maken.

Even twijfel ik, of ik toch niet beter in de buurt blijf waar ik me bevind. Maar beslis om niet aan mijn eeuwige getwijfel toe te geven en me tot het vooropgestelde plan te houden. Met behulp van Google maps vind ik vlot mijn weg naar het station Gent Dampoort. Om vanaf daar het onbekende in te duiken.

Ik vind dat wanneer je een stad bezoekt je best niet in het toeristische centrum blijft hangen. Of gebruik maakt van de door de toeristische dienst uitgestippelde routes. Nee, vertrek gewoon en laat het toeval beslissen waar je heen gaat en waar je terecht komt. Nog nooit werd ik zo teleurgesteld. Ik kan je nu al meegeven dat dit ook nu het geval is, ik ontdek een heel fijne en minder bekende kant van Gent.

Ook in Gent ontsnap ik niet aan wegenwerken. Aan station Dampoort moet ik een omweggetje nemen om mij weg via een rommelig bedrijvensite naar het oude havendok te brengen. Vanuit de trein zag ik de voorbije jaren meermaals dat daar wel wat street art te spotten is. Door veel rommel, afval en geparkeerde auto’s is het niet mogelijk om het allemaal te fotograferen. Ik droom er van dat ik ooit de kans krijg om de straten waar ik doorga helemaal parkeer vrij te laten maken. Dan kan ik zonder blikken dozen op wielen mooie gebouwen en street art muren in hun geheel fotograferen. Liefst met een hoogtewerker erbij zodat ik vanuit het juiste perspectief de dingen kan vastleggen.

Maar vandaag loopt het bijna allemaal vanuit grondniveau, met hier en daar een auto in de weg. In het portretje van mijn bezoek aan Hasselt onlangs schreef ik over hoe proper het daar is. Hier in Gent kan ik dat helaas niet opnieuw neerpennen. Ik heb de indruk dat er hier meer sluikstort en afval op straat ligt dan in ’t stad. Kartonnen doosjes waar take away Oosters eten in zat zie ik op vele plekken op straat liggen. Dikwijls het resultaat van overvolle papiermanden.

Ook Gent investeert in het upgraden van hun oude dokken. Waar ik nu wandel is het nog niet helemaal gelukt. Het resultaat is een grote berg vuilnis aan een blinde muur tegenover een nieuwbouw hotel. Niet echt een fijn begin van je dag, als toerist je hotel buitenstappen en het gevoel krijgen dat het hotel op het plaatselijke stort staat. Spijtig ook, want op die blinde muur staat een mooi street art kunstwerk. Ik zal dus een keer moeten terugkomen om het in volle glorie te kunnen vastleggen.

Maar daar wacht ik het best niet te lang op. De ontwikkeling van deze site heeft ervoor gezorgd dat de oude silo’s, waar ik naar uitgekeken had om ze van dichtbij te kunnen aanschouwen, ondertussen afgebroken zijn. In plaats daarvan zie ik enkele tot woonboot omgebouwde binnenvaartschepen. Het lijkt me wel een heel fijne manier van wonen. In zo’n grote boot op ’t water. Ik vraag me af hoe die er van binnen uitzien. En of dat effectief goedkoper is dan een huis. Waarschijnlijk niet, sommige zijn verbouwd. Met aan de zijkant juist boven het water ingebouwde vensters. Ziet er heel tof uit.

Hoelang gaat het duren vooraleer alles rond dit dok volgebouwd is? Met appartementen in een hogere prijsklasse. Als we zo verder doen wordt op termijn aan water wonen iets exclusief voor de happy few. Spijtig…is niet echt democratisch. If you have money you have the world. In het andere geval, trek je plan en probeer er het beste van te maken. Werk dubbel zo hard, wie weet lukt het je dan wel. Is echt wel de mantra van deze tijd. Er zijn ondertussen voldoende voorbeelden die aantonen dat het niet zo simpel in elkaar zit. Trouwens, mensen die door omstandigheden het niet makkelijk hebben hoeven niet nog eens extra gestraft te worden door hen harder te laten werken.

Soit, ik neem in de helft van het dok de voetgangers- en fietsbrug naar de andere kant van de kade. Daar slaat de twijfel me weer toe, ga ik naar links, richting het stadscentrum. Of naar rechts. In dat laatste geval heb ik helemaal geen idee waar ik terecht ga komen.

Ik kies voor de tweede optie, hoop dat het dok niet te lang is en ik er rond kan wandelen. Om zo in een ander stukje Gent terecht te komen. Een meer volksere omgeving. Ik blijf het dok volgen, zal een andere keer terugkomen om deze buurt verder te ontdekken.

Ik ben nu met een missie, een zoektocht naar nog meer verborgen pareltjes. Vanuit de verte zie ik nog enkele grote street art werken. Daar wil ik nu eerst heen. Ik kom bij een oude gerestaureerde havenkraan. Wanneer ik dichterbij kom blijkt dat er een trap aan is om naar een hoger gelegen platform te stijgen. Mijn hoogtevrees doet me eerst beslissen om met mijn twee voeten op de grond te blijven. Maar mijn nieuwsgierigheid overwint, ik bestijg de trap. Vooral in de hoop om hooggelegen een paar mooie overzichtsfoto’s te nemen.

Wanneer ik later thuis de foto’s zie ben ik eerder teleurgesteld, ik had het spectaculairder verwacht. Maar niet erg, want de havenkraan achter latend ontdek ik een oude fabriek met een heel fijne vintage zomerbar. Nu is er een of andere activiteit van een school aan de gang. Ik kom tijdens de zomervakantie graag terug voor een drankje…of twee. Ik voel me er nu niet op mijn plaats en ga na een paar foto’s verder. Terug het dok rond, richting het station.

Maar eerst trek ik nog een centrum in. Waar ik wederom geniet van de autovrije straten. Van al dat wandelen heb ik dorst, tijd voor een pauze en een drankje. Ik heb geen zin om op een overvol terras plaats te nemen en zie in de verte een dakterras op de eerste verdieping van een shoppingcentrum. Het blijkt het horeca gedeelte van de Hema te zijn. Het blijkt ook zo goed als leeg te zijn, wat ik niet echt begrijp. Je zit er heerlijk. Een fris windje en een goed zicht op de gezellige stedelijke drukte. De stroom voetgangers en fietser soms doorbroken door een tram van de Lijn. Van die nieuwe moderne tramstellen waar geen einde aan lijkt te komen. Het grote verschil met die van ons (in het stad dus) is dat de trams hier twee voorkanten hebben.

Na het genot van een café latte en het uitzicht voelt mij lijf door de vele uren wandelen vermoeid aan. Tijd om naar huis te gaan. Ik neem de kortste weg naar het station. Ervan uitgaand dat ik zo ook nog wel op een deftig uur thuis zal geraken. Bijna aan het station toegekomen zie ik een oude bekende op een terrasje. Op zich wel straf om hem hier in Gent tegen te komen, ook iemand van ’t stad. Ik besluit zijn invitatie om erbij te komen zitten aan te nemen en geniet in goed gezelschap van een paar biertjes van ’t vat. Daarbij herinneringen ophalend aan de mooie en avontuurlijke tijden die we beide op het De Coninckplein beleefden.  Ik verneem dat de liefde hem richting Gent gebracht heeft. Niet definitief, hij is nog steeds in Antwerpen aan het werk, maar pendelt met plezier tussen beide steden. Ik hoor hoe hij met volle tuigen van deze gezellige stad geniet.

Zo komt er op een zeer aangename manier een einde aan een heel fijne, interessante en leerrijke dag. In de trein blijf ik me afvragen wat voor stad Antwerpen zou zijn mocht het nooit de binnenwateren dicht gegooid hebben voor koning auto. Echt een gemiste kans. Alhoewel, wanneer ik hoor dat bewoners van steden zoals Amsterdam en Gent genoeg hebben van de vele toeristen die hun stad overspoelen moet ik misschien blij zijn. Bij ons pakken ze het dan wel beter aan. Wij verwelkomen hen met een verschrikkelijk gedrocht. Meer specifiek het nieuwe onthaalgebouw voor toeristen van cruiseschepen aan het steen. Een regelrecht verkrachting van dat prachtige gebouw, zo’n grijze rechttoe rechtaan inspiratieloos bakstenen ding. Als het maar geld opbrengt, dan zijn ze in het stadshuis tevreden.