Een gratis tattoo?

 

Tijs, nu vraag je wel iets! Ik volgde een drietal jaar geleden een cursus portret schrijven. Neerpennen waarom ik een gratis tattoo wil winnen zou dus eigenlijk heel makkelijk moeten zijn.

Maar, dat is het niet, over mezelf schrijven is moeilijker dan over iemand anders. Ik kan heel veel redenen bedenken om mij die gratis tattoo te gunnen. Wat dit ook bemoeilijkt, het is niet de bedoeling dat ik een boek schrijf, ik moet proberen het kort te houden.

September schreef ik iets met als titel ‘Ik sta er nog steeds’. Dat vat het mooi samen. Ik heb bijna continu het gevoel dat het me meer energie dan een ‘normaal’ iemand kost om door het dagelijkse leven te gaan. Ik ben snel overprikkeld. Door mijn omgeving. Leven en werken in een stad is vrij hectisch. Tegelijkertijd ook door mezelf, de continu dualiteit in mezelf. 

Ik denk al meer dan 20 jaar over het laten zetten van een tattoo. Maar welke dan? Het dichts bij iets concreet is het idee om een Thorgal achtige figuur te laten zetten op mijn linker kuit. Waarom daar? Weet ik niet, het is gevoelsmatig. Waarom Thorgal?

In dat personage zit ook veel dualiteit. Enerzijds trekt hij er graag op uit, de wijde wereld in. Nieuwe dingen ontdekken en anderen helpen. Anderzijds wil hij tijd doorbrengen bij zijn gezin, heel herkenbaar voor mij. 

De afgelopen jaren droom ik soms over een sleeve, die start aan de vingers van mijn rechtse hand, dan over heel mijn arm gaat om diagonaal over mijn rug naar mijn linkerbeen te gaan. Wat dan ook helemaal getatoeëerde wordt. 

Ik heb vele jaren geleden een heel mooie sleeve gezien, in Japanse stijl. Ik vond die mooi omdat die met weinig kleuren was. Een soort bruin-rood was de hoofdkleur. Maar dan bedenk ik me dat zo’n tattoo niet echt iets over mij zegt. Moet een tattoo niet iets persoonlijks uitstralen? Iets over mij zeggen? 

Mocht je mij kiezen zou ik je volledig carte blanche geven over wat en waar. Ik heb verschillende van je tv programma’s gezien, je hebt een groot empathisch vermogen. Als er iemand is die iets op basis van mijn leven tekenen ben jij het wel. De vraag is hoeveel ik dan nu hier over mezelf met je moet delen? Of komt er dan eerst een gesprek waarbij jij beter kan inschatten wat best bij mij past. 

Ik ben een, bijna, 53 jarige man, die deel uitmaakt van een gezin van vijf. Of moet ik zeggen van zes. Alhoewel, onze jongste is zeer onverwacht een paar maanden voor de geboorte overleden. In 2007, de pijn verzacht met de jaren, maar helemaal weg gaat het nooit. De kids zijn 23, 22 en bijna 18. Het is een avontuur, kinderen zien opgroeien. 

Een van de kinderen heeft ADD, een ander autisme en de middelste NLD, allen specifieke aandachts- en leerstoornissen. Waarbij ik veel herkenbaars zag (zie). 

2020, juist voor de coronamaatregelen werd het me allemaal even te veel. Ik ging 11 maanden met ziekteverlof. Ik liet me testen. Geen van bovenstaande kwam daar uit. Wel ‘andere gespecifieerde psychotrauma- of stress gerelateerde stoornis’, om het minder abstract te maken benoem ik het als chronisch getraumatiseerd. Een term die ik aangereikt kreeg door een klinisch psycholoog. Daarnaast ook ‘dwangmatige persoonlijkheidsstoornis’. Iets dat ik vooral in mezelf herken, als zijnde vrij ongedurig. 

Algemeen kost het me allemaal veel energie om door het dagdagelijkse leven te gaan. Na een dag werken kom ik tot niet veel actie meer. Het maakt dat ik ook regelmatig nood heb om alleen te zijn. Ik los dat op door me even terug te trekken aan de zee. Iets wat niet veel kan, want het kost wel wat. Of ik ga bij familie op hun huis passen wanneer ze met vakantie gaan.

Ik heb een poging gedaan om je kort een blik te geven in wie ik ben en waarom ik graag een tattoo door jou laat zetten. En rond graag af met waar ik dit kort zelfportret me startte. Zijnde ‘ik sta er ondanks alles nog steeds’. Dat is iets wat ik graag in een tattoo zou willen terug zien. Vraag me niet hoe, dat laat ik graag aan jou over.

Mocht ik niet de gelukkige zijn wil ik je bij deze wel bedanken voor je aandacht en tijd.