Doorgaan naar hoofdcontent

Een Blog?

Een Blog?

Hier gaat die dan, mijn eigen blog. Ik loop al langer met het idee om er een op te starten. Facebook is eigenlijk niet het juiste medium om teksten te publiceren. Hier kan ik ze bundelen. Het geeft mezelf en andere lezers de mogelijkheid om teksten te herlezen. Om op termijn misschien ook een evolutie in mijn schrijftalent te zien. Of te ontdekken of ik wel schrijftalent heb.

Ter voorbereiding las ik over een blogster die via feedback van haar lezers haar schrijfcompetenties bijschaafde. Leergierig ben ik zeker. Dus laat maar komen.

Ondanks mijn rustige en soms koele uitstraling ben ik eigenlijk een heel onrustig mens. Schrijven is een manier om rust te vinden. Om te ventileren, dingen uit mijn systeem te halen. Soms loop ik weken met een bepaalde tekst in mijn hoofd rond. Een andere keer braak ik het uit. Soms lukt het me helemaal niet om iets deftig neer te schrijven.

Ik wil iets vertellen. Wat hangt van het moment en hoe ik me voel af. Bepaald nieuws, gesprekken of uitspraken kunnen me danig triggeren. Het lukt me beter om mijn mening uit te schrijven dan er over in debat te gaan. Gesproken woorden kan je niet meer inslikken, bijschaven of schrappen. Een goede tekst komt doorgaans tot stand door herhaaldelijk herlezen, schrappen en bijschaven.

De eerste drempel bij het opstarten van een Blog: een juiste naam kiezen. Een blognaam kan je niet meer wijzigen. Iets waar je dus best goed over nadenkt.
Sorry, ik heb geen geduld. Het zat in mijn hoofd om NU een blog op te starten. Dus een paar dagen of weken zoeken naar DE juiste naam? Ik denk het niet.

Dus schrijf ik verder onder de naam Richaar de cultuurbarbaar.
Ooit startte ik onder die naam een Facebookprofiel op. Ik organiseerde op het De Coninckplein events en andere culturele buurt opbouwende activiteiten. Ik wou via dat profiel tonen wat er achter de schermen allemaal bij kwam kijken. Facebook ontdekte dat het geen echte naam betrof en blokkeerde het profiel. Ik ging verder met een pagina. Maar ontdekte gaandeweg dat het niet het juiste medium voor mij is.

Eigenlijk is Richaar de cultuurbarbaar geen goede blognaam. Want via welk zoekopdracht kan men deze blog nu vinden? Maar het past wel bij wat ik wil vertellen, bij waarom ik ooit onder deze naam aan de slag ging.

Er is niet veel tijd meer om verhalen te vertellen. In de race naar breaking news moet het allemaal vlug, kort en bondig zijn. En het liefst met een hoge spektakelwaarde. Met deze blog wil ik  mezelf vooral een duwtje in de rug geven. Om meer tijd en ruimte aan verhalen te geven. Om te leren en durven verhalen te sprokkelen en uit te schrijven. En te tonen dat niet alles is zoals het op het eerste zicht getoond wordt. Uiteindelijk heeft iedereen iets te vertellen...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

In de hoop weer 'gewoon Daisy' te kunnen zijn...

Voor dit portret trek ik naar mijn oude vertrouwde Zurenborg. De Antwerpse wijk waar ik mijn eerste jaren in Antwerpen doorbracht. Ik herinner me nog de avonden op de Dageraadplaats, op een bankje onder een houten afdak. Het was de afspraakplek voor de lokale jeugd. Later werd dat café Zeezicht. In die tijd was het aantal horecazaken daar zeer beperkt. Veel keuze was er niet. Nu is het er helemaal anders, veel cafés en restaurantjes, een deel van de straten rond het plein zijn autovrij. Wat ruimte voor een leuke speeltuin geeft. Een lichtjestapijt boven het basketbalveld wekt de indruk van een permanent zichtbare sterrenhemel.   Je kan er relaxed op een terrasje plaats nemen terwijl je kinderen zich   in de speeltuin amuseren. Je maakt er kennis met de troeven van leven in een stad, zonder broeierige onaangename drukte. Ooit een wijk in verval, met oude huizen die niemand wou. Te kostelijk om ze te renoveren in te isoleren. Nu een van de hipste wijken van ’t stad. Daisy woont er graag,
De belichaming van hoop? De aftrap In de koffiebar van KdG campus zuid vraag ik het haar: of ik haar portret zou mogen schijven. Op zich niet evident, want het is niet dat we zo’n persoonlijk innige band hebben. We kennen elkaar vooral als collega’s. Maar wie verder leest, zal ontdekken dat er wél een link is.   Ze reageert zeer enthousiast op mijn vraag. Voelt zich zelfs vereerd. Heel begrijpelijk, het idee dat iemand interesse in je toont en daar iets mee wil doen is fijn. Ze is de eerste die ik zal portretteren. Ik kan geen uitgebreid palmares aan portretten als referentie voorleggen. Ik apprecieer dat ze me deze kans geeft. Een portret schrijven is een momentopname, in dit geval gebaseerd op een diepgaand gesprek en eerdere ervaringen die ik met Leen had.  Op weg naar Deurne Soit, het is daardoor dat ik op een zaterdagmiddag in winterse koude van Hoboken naar de andere kant van de stad fiets. Het klinkt misschien spectaculair, maar het valt wel mee. Zo groot is Antwerpen nu ook

Mijn 2023 (best op een groter scherm bekijken)