Doorgaan naar hoofdcontent

Girl power!

Te veel te doen

Een dag van 24 uur is veel te kort. Ik weet niet hoe het komt, maar het valt me de laatste tijd veel meer op. Ik heb zoveel te doen. Terwijl ik dit typ vraag ik me af of dat echt zo is. Bepaal ik dat uiteindelijk niet zelf?


  • Het tuinhuis moet dringend een nieuwe coating krijgen
  • De Klussenier aansporen om gemaakte foutjes bij het opknappen van onze zolder in orde te komen maken 
  • Ik moet terug meer gaan fietsen 
  • Er zijn een paar mensen waar ik eigenlijk meer tijd mee zou moeten doorbrengen
  • Er staat al meer dan een jaar een babybezoek op de planning
  • Het gras moet terug wekelijks gemaaid worden
  • Boodschappen doen
  • Koken
  • Poetsen
  • Gaan werken
  • Enkele kieren dicht cementeren
  • Schrijven
  • Mensen interviewen, verhalen sprokkelen
  • Gaan wandelen
  • Sociale media onderhouden
  • Final fantasy spelen: troepen trainen, held beschermen, gebouwen upgraden, events afronden
  • Dagtripjes in eigen land
  • Naar de zee!
  • Me voor mijn buurt inzetten, me op één of andere manier meer engageren
  • Een attente echtgenoot zijn
  • Quality time met de kids
  • Ontspannen
  • Avondschool Frans of Spaans
  • Naar de buurtbar gaan
  • Badkamer schilderen
  • Anke's kamer schilderen
  • Een budgetplanning maken
  • ....


Ik vergeet nog wel wat, maar ik denk dat bovenstaand lijstje het goed weergeeft. Ik vraag me regelmatig af hoe andere mensen dat allemaal doen. Ik zie mensen rondom mij die schijnbaar zonder enig probleem hun werk combineren met hun hobby's, gezin, vrienden. Tussendoor knappen ze nog wat klussen op, gaan naar de kapper, helpen een oude tante met haar wekelijkse boodschappen. Hun huis ligt er netjes bij. De was en de strijk zijn steeds bijgewerkt en ze spelen heel de week taxi om de kids naar hun verschillende activiteiten te brengen.

Misschien vormt dit wel de grondlaag van het verhoogd aantal burn-outs, massaal gebruik van slaap- & kalmeringspillen, hoge aantal zelfmoorden en echtscheidingen. Zijn we niet te streng voor onszelf? Het geeft de indruk alsof het nooit genoeg is. We allemaal de lat veel te hoog leggen en niet voor de ander willen onderdoen.

Soms voel ik me alsof ik niet genoeg mijn best doe, meer moet doen, actiever moet zijn. Ik doe mijn uiterste best om me niet te veel te laten opjagen. Niet aan deze ratrace meedoen heeft wel een heel mooi resultaat opgeleverd. Het lukte ons om een warm nest te bouwen. Een plek waar we ons alle vijf goed voelen en onszelf kunnen zijn. Maar ere wie eer toekomt, veel hiervan is het resultaat van Nina's harde werk. Ook naar haar kan ik soms vol ongeloof kijken. Me afvragend waar ze de energie blijft halen. Het heeft me al zeker één ding duidelijk gemaakt: vrouwen zijn het sterke geslacht!











Reacties

  1. Ge kunt misschien een paar dingen schrappen (gras wekelijks maaien bijvoorbeeld, het is veel beter om dat niet te doen) en je kinderen leren schilderen ?

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

In de hoop weer 'gewoon Daisy' te kunnen zijn...

Voor dit portret trek ik naar mijn oude vertrouwde Zurenborg. De Antwerpse wijk waar ik mijn eerste jaren in Antwerpen doorbracht. Ik herinner me nog de avonden op de Dageraadplaats, op een bankje onder een houten afdak. Het was de afspraakplek voor de lokale jeugd. Later werd dat café Zeezicht. In die tijd was het aantal horecazaken daar zeer beperkt. Veel keuze was er niet. Nu is het er helemaal anders, veel cafés en restaurantjes, een deel van de straten rond het plein zijn autovrij. Wat ruimte voor een leuke speeltuin geeft. Een lichtjestapijt boven het basketbalveld wekt de indruk van een permanent zichtbare sterrenhemel.   Je kan er relaxed op een terrasje plaats nemen terwijl je kinderen zich   in de speeltuin amuseren. Je maakt er kennis met de troeven van leven in een stad, zonder broeierige onaangename drukte. Ooit een wijk in verval, met oude huizen die niemand wou. Te kostelijk om ze te renoveren in te isoleren. Nu een van de hipste wijken van ’t stad. Daisy woont er graag,
De belichaming van hoop? De aftrap In de koffiebar van KdG campus zuid vraag ik het haar: of ik haar portret zou mogen schijven. Op zich niet evident, want het is niet dat we zo’n persoonlijk innige band hebben. We kennen elkaar vooral als collega’s. Maar wie verder leest, zal ontdekken dat er wél een link is.   Ze reageert zeer enthousiast op mijn vraag. Voelt zich zelfs vereerd. Heel begrijpelijk, het idee dat iemand interesse in je toont en daar iets mee wil doen is fijn. Ze is de eerste die ik zal portretteren. Ik kan geen uitgebreid palmares aan portretten als referentie voorleggen. Ik apprecieer dat ze me deze kans geeft. Een portret schrijven is een momentopname, in dit geval gebaseerd op een diepgaand gesprek en eerdere ervaringen die ik met Leen had.  Op weg naar Deurne Soit, het is daardoor dat ik op een zaterdagmiddag in winterse koude van Hoboken naar de andere kant van de stad fiets. Het klinkt misschien spectaculair, maar het valt wel mee. Zo groot is Antwerpen nu ook

Mijn 2023 (best op een groter scherm bekijken)