Het is genoeg geweest...

Ineens gaat het snel. Een paar weken geleden bezocht ik ze bij haar thuis. Speciaal voor mij kocht ze een aardbeientaartje. Natuurlijk had ze ook iets voor zichzelf voorzien. Van zo’n kleine momentjes kon ze zichtbaar genieten. Niet alleen van het samen eten van een taartje. Ze ontvangt graag bezoek. Ze vind het fijn om te horen hoe het met ons gaat. 

Na een lang leven heeft ze ook veel te vertellen. Het minste dat je van haar kan zeggen is dat ze het leven met beide handen aangegrepen heeft. Ze haalde er veel uit, steeds met respect voor een ander. 

Het zat al een tijdje in mijn hoofd om een paar intensievere gesprekken met haar te voeren. Over kansen grijpen in het leven. Want daar is ze ervaringsdeskundige in. Die gesprekken zouden dan moeten resulteren in een eerste uitgeschreven verhaal op mijn blog. Als start om nadien met andere mensen uit mijn omgeving diepgaander in te gaan op kansen grijpen in het leven.

Je weet ongetwijfeld hoe dat gaat. Voltijds werken, een partner die 4/5^e werkt, drie opgroeiende pubers waarbij studeren niet altijd van een leien dakje verloopt. Een huishouden mee draaiende houden… Al moet ik toegeven dat in ons gezin ook vooral de vrouw des huizes,  Nina dus,  het meeste werk verzet.

Door een nodige reorganisatie en deels nieuwe taken verliep het op het werk ook vrij intensief. Bovenstaande om aan te geven dat het schooljaar 2018-2019 met momenten mentaal zwaar om dragen was.

Dus kwam het er niet van. De momenten dat ik niets omhanden had was ik blij dat ik even niets moest en gewoon even op adem kon komen. Intensieve gesprekken voeren en uitschrijven is er dus nog niet van gekomen.

De bezoekjes aan haar staan nog wel op programma. Niet meer met een taartje. Op zich niet slecht, want na mijn laatste bloedafname blijkt dat suiker best niet te veel meer op het menu komt. Voor haar is het minder goed nieuws, ze ligt al een paar weken in het ziekenhuis. Waar ze besliste dat het genoeg geweest is. Haar leven is mooi geweest, het mag nu in schoonheid stoppen.

Telkens we op bezoek gaan praten we over haar leven. We stellen vragen over vroeger, over het Kiel waar ze opgroeide. De vele reizen die ze maakte. Haar loopbaan bij het PMS (nu CLB). Haar oogappel/zoon, de partij en wonen op linkeroever. Mijn geheugen is een zeef, altijd al geweest. Ik hoop dat voldoende van onze gesprekjes blijft hangen zodat ik toch nog iets moois kan uitschrijven.