Doorgaan naar hoofdcontent

Een hart onder de riem voor Sammy!

DE gezinspartij van Vlaanderen applaudisseerde met de meerderheid van het Vlaamse parlement mee. De onpartijdige objectieve parlementsvoorzitter vond het nodig om de oppositie een inhoudelijk antwoord te bieden op hun bekommernissen over de kinderopvang en de positie van veel Vlaamse vrouwen-moeders.

“Ah ja, er zijn toch ook vaders die voor de kindjes kunnen zorgen?” De onpartijdige parlementsvoorzitter voegde aan haar betoog toe dat haar kinderen op datzelfde moment bij hun papa opgevangen werden. Om het even in het juiste perspectief te plaatsen… het gaat hier over dezelfde persoon die als voormalige minister van gelijke kansen ooit poneerde dat racisme relatief is.

Het is een dergelijke wereldvreemdheid die ervoor zorgt dat veel mensen niet meer geloven in ‘de politiek’.

Ik begrijp het wel, wanneer je als vertegenwoordiger van het volk je nestelt in de comfortabele pluche of leren zetels van het federale of Vlaamse parlement. Tussendoor wat met elkaar en ‘belangrijke’ grote CEO’s en andere lobbyisten graag in sterrenrestaurants zit te keuvelen. Dan weet je na een tijd niet meer hoe het er in de echte wereld aan toe gaat. Dan geloof je dat iedereen elke maand duizenden euro’s op hun rekening ontvangen. Met de mogelijkheid om een nanny in dienst te nemen. Of inderdaad met een liefhebbende partner die steeds klaar staat.

Fietsend naar een werkafspraak kwam ik maandag een alleenstaande mama tegen. Ja hoor, er is nog een papa, maar al heel lang niet meer deel uitmakend van het gezin. Op een gegeven moment was hij zelfs dakloos. Daarnaast nooit echt in staat om er voor hun kinderen te zijn.

Ze staat er dus helemaal alleen voor, het opvoeden van twee opgroeiende pubers. Ze vertelde me dat het niet zo goed ging, dat ze echt een papa missen. En zelf blijft ze zichzelf al jarenlang wegcijferen. Om haar kinderen een goede en beloftevolle toekomst te geven. Ik kan er alleen maar heel veel respect hebben. De manier waarop ze er in slaagt om er voor te blijven gaan.

Beste CD&V parlementsleden en vertegenwoordigers van de Vlaamse gezinnen: zo zijn er spijtig genoeg veel mama’s. En ook wel, maar in minderen mate, alleenstaande papa’s. Die elke dag het beste van zichzelf geven. Zich met plezier voor hun kinderen opofferen. Niet omdat ze daar specifiek voor kiezen, maar uit noodzaak. In een stad als Antwerpen zijn die met veel, té veel.

Voor hen is een betaalbare en kwalitatieve kinderopvang essentieel. Niet alleen voor de toekomst van hun kinderen, ook om hen een menswaardig bestaan te bieden. Ervoor te zorgen dat ook zij een bevredigende loopbaan kunnen combineren met de zorg voor hun kinderen en een fijne vrije tijd voor zichzelf.

Nee, deze mama’s en papa’s ga je niet tegenkomen in de pluche en leren zetels van het parlement. Noch in de sterrenrestaurants waar jullie zo graag vertoeven.

Het is een dergelijke wereldvreemdheid die ervoor zorgt dat een zekere Trump president van Amerika kon worden. Dat weinig democratische figuren zoals Poetin, Erdogan, Bolsonaro, Orban en Georia Meloni de macht van onze zo waardevolle democratieën in handen krijgen. Als zijnde een heel grote “fuck you” naar de gevestigde politici die ons al jarenlang in de steek laten.

Beste Sammy: ik voel heel erg met je mee. Je staat voor een enorme opdracht. Hoe kan je nu je partij nog verder positioneren als De gezinspartij van Vlaanderen? Met zo veel wereldvreemdheid in je rangen en misplaatst applaus in het Vlaams parlement? Een applaus dat naar de verkeerde mensen gericht is. Het zijn de hardwerkende mama’s en papa’s, die er elke dag staan en voor blijven gaan die een groot warm applaus van het Vlaams parlement verdienen.

En de voorzitter van het Vlaams parlement? Die moet vooral zwijgen en haar mening voor zich houden, dat is waar ze zéér riant voor betaald wordt. Om onpartijdig een degelijk debat mogelijk te maken in het parlement. Dat is nu eenmaal democratie.

Beste Sammy, zorg er aub voor dat je dingen op orde krijgt en we na de volgende verkiezingen ook niet met een regering zitten die de democratie niet echt een warm hart toedraagt.

Oh ja, nog even vervolledigen: de huidige politieke malaise en een democratie die wereldwijd onder druk staat is natuurlijk niet enkel de verantwoordelijkheid van de CD&V. Je collega’s van de andere ‘gevestigde waarden’ met een kiezersaantal in vrije val hebben hier een even groot aandeel in.

Maar op mij kan je alvast rekenen! (Om deze laatste zin in een juiste perspectief te plaatsen: nee, mijn stem krijgt je niet. Dat gaat naar vertegenwoordigers die echt mee met hun voeten in de modder staan en weten wat er in de maatschappij leeft) Maar ik wens je bij deze toch veel succes, ik denk dat je dat wel nodig hebt.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

In de hoop weer 'gewoon Daisy' te kunnen zijn...

Voor dit portret trek ik naar mijn oude vertrouwde Zurenborg. De Antwerpse wijk waar ik mijn eerste jaren in Antwerpen doorbracht. Ik herinner me nog de avonden op de Dageraadplaats, op een bankje onder een houten afdak. Het was de afspraakplek voor de lokale jeugd. Later werd dat café Zeezicht. In die tijd was het aantal horecazaken daar zeer beperkt. Veel keuze was er niet. Nu is het er helemaal anders, veel cafés en restaurantjes, een deel van de straten rond het plein zijn autovrij. Wat ruimte voor een leuke speeltuin geeft. Een lichtjestapijt boven het basketbalveld wekt de indruk van een permanent zichtbare sterrenhemel.   Je kan er relaxed op een terrasje plaats nemen terwijl je kinderen zich   in de speeltuin amuseren. Je maakt er kennis met de troeven van leven in een stad, zonder broeierige onaangename drukte. Ooit een wijk in verval, met oude huizen die niemand wou. Te kostelijk om ze te renoveren in te isoleren. Nu een van de hipste wijken van ’t stad. Daisy woont er graag,
De belichaming van hoop? De aftrap In de koffiebar van KdG campus zuid vraag ik het haar: of ik haar portret zou mogen schijven. Op zich niet evident, want het is niet dat we zo’n persoonlijk innige band hebben. We kennen elkaar vooral als collega’s. Maar wie verder leest, zal ontdekken dat er wél een link is.   Ze reageert zeer enthousiast op mijn vraag. Voelt zich zelfs vereerd. Heel begrijpelijk, het idee dat iemand interesse in je toont en daar iets mee wil doen is fijn. Ze is de eerste die ik zal portretteren. Ik kan geen uitgebreid palmares aan portretten als referentie voorleggen. Ik apprecieer dat ze me deze kans geeft. Een portret schrijven is een momentopname, in dit geval gebaseerd op een diepgaand gesprek en eerdere ervaringen die ik met Leen had.  Op weg naar Deurne Soit, het is daardoor dat ik op een zaterdagmiddag in winterse koude van Hoboken naar de andere kant van de stad fiets. Het klinkt misschien spectaculair, maar het valt wel mee. Zo groot is Antwerpen nu ook

Mijn 2023 (best op een groter scherm bekijken)