De opsluiting

Het leven van een jeugddienstmedewerker kan hard zijn. Ik ben juist te laat. In het Red Star Line museum hoor ik de laatste noten van de voorstelling door het jong creatief enthousiasme van Fameus vzw. Dus koppel ik het aangename aan het onaangename en zet me met mijn laptop in het café van het museum. En wacht daar op hun laatste voorstelling…

Alhoewel dat wachten niet echt een correcte weergave is. Ik zit vol energie en levenslust te typen en hoop nog even tijd te hebben om een eerste selectie uit de (te) vele foto’s van de avond te maken. Vooraleer ze met de nacht op een zomers briesje wegwaaien wil ik mijn eerste indrukken van de avond neerpennen. Dat is het minste wat ik kan doen als blijk van mijn respect voor de performances die ik juist in de Sint-Pauluskerk en het MAS bijwoonde.

Het is mijn eerste keer vandaag. Nee… vooraleer je ‘stoute gedachten’ krijgt, daar gaat het niet over. Nooit eerder ging ik naar de museumnacht. Twee redenen daarvoor:

Ik kom moeilijk buiten vanaf ik eenmaal in mijn warme nestje zit. Ik zag een wetenschapper op tv die op zoek ging naar de recepten voor een lang gezond leven. Veel sociaal contact is er een van. Hij zei het met tranen in de ogen, want hij moest bekennen dat hij dat eigenlijk niet veel heeft.

Ik kan me voorstellen dat menig wetenschapper veel in zijn eigen hoofd zit, en daardoor onvoldoende tijd met andere mensen doorbrengt. En nee, ondanks het feit dat ik me deels kan vereenzelvigen met hem ga ik me zeker geen wetenschapper noemen.

De tweede reden is dat ik de kriebels krijg van te veel cultureel gedoe. Waarschijnlijk zit dat ook ergens fout in mijn hoofd, want ik moet toegeven dat zo’n avond onder culturo’s wel meevalt. Ik heb in menig gezicht verwondering, blijdschap en verrassing gezien. Dus zo erg kan deze avond niet zijn. Ik ben nu eenmaal een no nonsens persoon die gewoon doen de norm vindt. Uitbundigheid en theatraliteit zijn niet aan mij besteed.

Het is ook mijn eerste ‘de opsluiting’. Want dat is de reden waarom ik vanavond op stap ben, en even zit te verpozen in het café van het Red Star Line museum. Toevallig ook een van mijn favoriete plekken in onze stad. Een museum dat er heel erg toe doet. Maar daar ga ik het nu niet over hebben.

Dus het jonge geweld heeft deze man op gevorderde leeftijd uit zijn nestje gekregen. Al een eerste dikke pluim voor de jeugd!

Wat is dat nu, de opsluiting? Op vrijdagavond werden een aantal jongeren in vier musea opgesloten. Ze brachten er de nacht door en werkten samen een voorstelling uit, die ze aansluitend tijdens de museumnacht enkele keren opvoerden. Dus twee nachten musea voor die gasten.

Voor Fameus vzw, die de opsluiting organiseerde, was het ook een beetje een eerste keer. Ze gingen voor het eerst internationaal. Deze vierde editie sloten ze jongeren uit Antwerpen, Warschau, Tilburg & Manchester op. Dit internationaal gezelschap kreeg de opdracht om per locatie een voorstelling op te zetten. Niet onbelangrijk om er bij te vermelden dat deze jongeren elkaar voordien nog nooit ontmoet hadden. 

Ik trok eerst naar de Veemarkt, naar een van de mooiste kerken in onze stad. Een verborgen parel. Ik wist niet waar ik me aan moest verwachten. Ik moet toegeven dat de eerste voorstelling wel een groot “in your face” gehalte had. Hier werden vooral jonge schrijvers samen gebracht. Woorden liepen als een rode draad door hun performance. In de catacomben en schaduw van de Sint-Pauluskerk een heel anti-godsdienst voorstelling brengen vond zelfs ik als niet gelovige gedurfd. Ik voelde me er met momenten vrij ongemakkelijk bij. Maar ze kwamen er goed mee weg J

Het is me wel meer opgevallen, tijdens toonmomenten van jongeren. De kans dat het niet over koetjes en kalfjes gaat is dan heel groot. Alsof ze de geboden opportuniteit aangrijpen om een voor hen belangrijk thema te belichten. Geen kolder & comedy. Dit is hun gelegenheid, voor hen hét moment om hun boodschap te brengen, want we moeten eerlijk zijn, het zijn toch vooral de volwassenen die het nieuws maken en halen.

Een medewerker van Fameus vertrouwde me toe dat de gesprekken onder de jongeren dit jaar wel heel diepgaand waren. Iets dat ze toeschrijft aan het internationale karakter van het gezelschap. Misschien dat de afstand tussen de jongeren uit de verschillende landen meer veiligheid geeft. Alsof het niet uitmaakt wat je aan elkaar vertelt, of jezelf wat meer blootstelt. Want nadien gaat iedereen terug zijn eigen weg.

In het MAS was de boodschap van wat ze brachten me minder duidelijk. Misschien het resultaat van slaapgebrek en wel heel weinig tijd om een voorstelling op te zetten? Maar op zich maakte het niet uit. Iedereen genoot er van. Zowel de jonge gasten als het publiek. Aan het eind kreeg iedereen nog een lekker vers geschild stukje appel.

En zo kom ik stilletjes aan op het moment om mijn laptop terug dicht te klappen en naar de laatste voorstelling van deze avond te trekken. De foto’s zullen tot morgen moeten wachten…

Wat volgt is een zeer creatieve en veelzijdige voorstelling. Hier is duidelijk dat ook dit museum de jongeren inspireerde. Een verhaal over onzekerheid en het recht om hier te zijn. Gebracht in een  mix van livemuziek, dans, theater en waarschijnlijk nog een paar andere kunstvormen waarvan ik als leek zijnde de terminologie niet ken.

Ik ga in overdrive en maak de ene na de andere foto. Aan het einde van de voorstelling slagen ze er in om alle mensen even aan het dansen te krijgen. Wat tevens een geslaagd einde van dit avontuur is. Al kan ik me voorstellen dat de nacht voor hen nog jong is. Dat ze nog veel na te praten en hebben. Dat er nog één en ander uit hun systeem moet. Het waren ongetwijfeld zeer intensieve 24 uren voor hen.