Geskyblasterd

Geskyblasterd

Diep in mijn hoofd leek het ongeveer 20 jaar geleden. Tijdens het concert zocht Robert het even op. Ik vergiste me. Het is eerder 30 jaar geleden. Vanaf ze de eerste noten speelden leek het alsof het gisteren was. Plots kwam het allemaal terug, herkende ik een groot deel van het repertoire dat ze die avond in het park van Hoboken speelden.

Het verbaasde me ook. Niet dat het allemaal nog zo vertrouwd klonk. Wel dat het zo’n grote impact op me had. Het bracht me terug naar voor mij vrij woelige tijden. De middelbare school waar het maar niet wou lukken. Mijn zoektocht naar een thuis, geluk, vreugde, een rechtvaardigere wereld en geloof in mezelf.

Maar vooral naar Hof ter Lo, de stadsfeestzaal (toen was het geen shoppingcenter maar een feestzaal), de oude beurs en het Sfinks festival. De edities in het park weliswaar, niet waar het nu doorgaat.

Op al deze plekken, of toch de meeste, woonde ik een optreden van hen bij. Meestal van achter de toog, waar ik liters bier uit de tapkraan in bekertjes liet stromen. Iets wat toen mijn favoriete bezigheid was. Ik amuseer me liever achter dan voor de toog. Waarschijnlijk omdat ik dan iets omhanden had. Meestal was het eenzelfde ploeg achter die toog. Voor de rest hadden we tussendoor geen contact met elkaar. Het was steeds een fijn weerzien.

Toeval of niet, een paar dagen voor het concert in het park van Hoboken kwam mijn vriend Erik op bezoek en haalden we herinneringen op. Over het Living Colour festival in Hof ter Lo. Een van de vele initiatieven voor verdraagzaamheid en tegen racisme. Die avond was ik tot barverantwoordelijke gepromoveerd en begaf me regelmatig naar de catacomben van den Trix (want zo heet het daar nu) om een nieuw vat te steken. Op mijn weg er naar toe zag ik een glimp van de artiestenlounge waar o.a. de Skyblasters zich voor hun concert klaarmaakten.

Het was de tijd van het festival van de immigrant, scholierenbetogingen in Antwerpen, Brussel & Gent. Ook acties tegen apartheid en de lamentabele situatie van de Palestijnen in hun thuisland.

Ik zie ze zich nog verstoppen. De Antwerpse politie in vol ornaat om onze vreedzame betogingen aan het einde uit elkaar te kloppen. Ook de knokploegen van het Vlaams Blok waren we toen slimmer af. Intelligentie tegenover brute kracht. Maar in mijn geval vooral snel genoeg kunnen lopen.

En het doet me dan concluderen dat er in 30 jaar tijd spijtig genoeg niet veel veranderde. Behalve dan dat het verslechterende klimaat er voor gezorgd heeft dat er terug een groep jongeren op de barricaden paraat staat. En er ook terug een soort van knokploegen op pad gestuurd worden om andersdenkenden te intimideren.

En dat ik het heel spijtig vind dat ik jaren geleden het grootste deel van mijn LP’s wegens geldnood heb moeten verkopen. Waaronder de LP van The Skyblasters. Wat meteen verklaard waarom het zo lang geleden was dat ik hun muziek luisterde.

De moderne mens blijkt niet van lange teksten-berichten te houden. Het is steeds een tweestrijd. Geef ik daar aan toe, of schrijf ik verder wetende dat dan niemand dit zal lezen. Er zit nog veel in mijn hoofd, ik kan nog bladzijden doorgaan. Maar niet vandaag. Ik heb vakantie en heb nu nood om drie weken mijn hoofd leeg te maken en zo weinig mogelijk te ‘moeten’ doen.

Het bleek ook niet de juiste setting om met Robert bij te praten. Ik hoop dat hij alsnog ook van het concert genoten heeft en geen spijt heeft van zijn verplaatsing van het verre Deurne naar Hoboken. We gaan elkaar ongetwijfeld nog ergens in betere babbelomstandigheden tegenkomen.

Voor mij was het optreden van de Skyblasters het hoogtepunt van mijn vakantie. Niet voor hun muzikale superioriteit. Wel voor wat ze bij mij teweegbrachten. Wat toch het uiteindelijke doel van elke artiest is hé…