Afscheid, energievreters & aha belevenissen

2019 was voor mij een jaar van afscheid nemen, energievreters, aha belevenissen en inzichten. Ook een jaar van hoop, zicht op beterschap en soms gewoon een voortzetting van voorgaande jaren.

En vooral niet op 1 of 2 A viertjes samen te vatten. Dus als je het echt wil weten, een glimp van mijn 2019 wil opvangen, ga je er best even voor zitten.

een hoogtepunt: het optreden van Skyblasters in het park van Hoboken

Voltijds aan de slag

2019 was een afscheid van jarenlang 4/5e werken.  Ik ging terug voltijds aan de slag. Ik merk dat ik er nog steeds aan moet wennen.

Drie maanden thuis waren eigenlijk niet genoeg om voldoende te herstellen. Financieel was het te moeilijk om langer thuis te blijven. Langdurig ziekteverlof wordt nu eenmaal afgestraft. Alsof ziekte iets is waar je voor kiest. Dus ging ik terug werken.

Bij de stedelijke jeugddienst ging de nodige hervorming verder. Maar veranderingsprocessen vragen nu eenmaal ook energie.

Werken in een landschapsbureau is niet altijd mijn ding. Het koste me met momenten veel inspanning. Een interessante interne vacature deed me afvragen of het tijd was om afscheid van de stedelijke jeugddienst te nemen.

Een symposium over kinderrechten

Ik besliste om niet meer deel te nemen aan de tweede sollicitatietrap van de interne vacature.

Ik ben blij dat ik bij de stedelijke jeugddienst gebleven ben. Het heeft enkele jaren geduurd, maar mijn geduld werd beloond. Na 7 jaar heb ik het gevoel er nu echt op mijn plaats te zijn. Zo'n bende toffe collega's is natuurlijk ook een zeer goede reden om er te blijven.

Dankzij een foutje in mijn loonberekening in mijn nadeel ontving ik eind december een bescheiden extraatje. Het deed echt goed om eens iets extra te ontvangen i.p.v. extra te moeten uitgeven. Met twee nieuwe fietsen en een flits voor ons fototoestel als gevolg :)

Afscheid van oma Wiske en oom Jan

We namen afscheid van oma Wiske. Een straffe 89 jarige madam. Vanaf dat ze besliste om haar leven te beëindigen gingen we haar regelmatiger bezoeken. Op zich heeft het wel iets moois, bewust van elkaar afscheid nemen. Via Whatsapp werd afgesproken wie er wanneer bij haar langs zou gaan.

Ze genoot van de dagelijkse bezoekjes, wat ook het enige was dat haar nog kracht en motivatie gaf om nog een paar maanden door te gaan. Maar het was op. Na een mooi lang boeiend leven was ze op een punt gekomen dat het echt niet meer hoefde.

Geen telefoontje meer op 2 december, de dag dat we beide jarig zijn. Ook niet op nieuwjaarsdag...want “dat is toch makkelijk dan een kaartje sturen hé”.

Ook niet meer samen smullen van de taarten waarmee ze trakteerde. Steeds veel te veel, maar na het onder elkaar te verdelen geraakte het wel op.

Ik ben blij oma Wiske gekend te hebben, en het komt onder de gegeven omstandigheden misschien raar over, maar ik ben ook blij dat we tijd genomen hebben om haar nog regelmatig te gaan bezoeken.  

Gedurende 89 jaar legde ze een hele lange weg af, met ups and downs, maar ze deelde vooral de goede ervaringen en herinneringen met anderen.

Ze maakte zich ook zorgen over de huidige gang van zaken. Maar ze bleef desondanks toch positief om, zo lang het nog kon, zo energiek mogelijk door te gaan. Mocht iedereen op haar manier oud worden, de wereld zou er veel mooier uit zien.

Oma Wiske

Niet veel later besliste haar broer dat het voor hem ook genoeg was. Bij hem ging het snel, hij wilde niet meer wachten. Tijd om afscheid te nemen was er niet. 
Oma Wiske en oom Jan...officieel waren ze geen familie, want geen bloedverwanten. Maar dat maakte op zich niet uit. We beschouwden elkaar als familie.

Een turbulent schooljaar

Anke nam na een vrij turbulent schooljaar afscheid van het middelbaar onderwijs. Emma ontdekte dat geschiedenis studeren aan de UA niet echt haar ding is en stopte vroegtijdig haar eerste jaar universiteit. Femke ontdekte dat wiskundige vakken en Frans niet echt haar ding zijn en nam afscheid van het stedelijk lyceum Durlet. 

Maar het was vooral 6AVV dat heel veel energie kostte. Het lukte niet om tijdig extra ondersteuning te krijgen. Iets waar ons Anke met haar NLD (Nonverbal Learning Disability) echt wel nood aan had. Begin januari hoorde ze dat één van de praktijkleerkrachten had gezegd dat 4 van de 7 leerlingen hun 6e middelbaar met een C-attest zouden beëindigen. Tot op vandaag weet ik nog steeds niet waar het pedagogische in deze aanpak zit. Moet je op zo'n moment als leerkracht niet juist een tandje bij steken en er voor zorgen dat elke leerling zijn middelbaar met een A-attest verlaat zodat ze daarna nog alle opties hebben?

Het resultaat was dat we dagelijks met een zeer ongelukkig kind geconfronteerd werden. Voor haar was die situatie natuurlijk nog frustrerender, elke dag merken dat het zonder de juiste ondersteuning niet lukt. Dagelijks het gevoel hebben op een muur van onbegrip te botsen.

Voor ons was het vooral een dagelijks confrontatie met onmacht.

Het was ook een confrontatie met het resultaat van besparingen in het onderwijs. De leerlingbegeleiding had de handen meer dan vol. In veel gevallen met veel ergere problematieken. Dat maakte het soms moeilijk om te blijven aandringen op aangepaste hulp.

De schoolervaringen van onze kinderen en verhalen van hun vrienden & klasgenoten gaven me de indruk dat het onderwijs de afgelopen 35 jaar precies weinig geëvolueerd is. Terwijl het leven van jongeren nu wel ingrijpend anders is dan toen. Te veel jongeren vloeien gedemotiveerd af, zonder diploma. En zeker niet alleen jongeren uit 'aandachtswijken' of problematische opvoedingssituaties.

Het wordt een uitdaging voor de komende generaties. Enkel op kennisoverdracht richten is niet meer voldoende. Ook niet meer van deze tijd. Het werkt de ongelijkheid en armoede verder in de hand.

Onderwijs moet meer zijn dan enkel kennisoverdracht

Ik vrees dat het huidige beleid getto's creëert; dat wijken zoals het Kiel over 10 a 15 jaar (nog) minder leefbaar zullen zijn. Ik hoop bij deze dat ik me danig vergis.

We gingen naar de beroepscommissie van het stedelijk onderwijs. Na het aanhoren van ons verhaal en argumentatie besliste ze om Anke's C-attest naar een A-attest om te zetten. Plots zaten we met een heel andere Anke in huis. Een vrolijke meid die de toekomst terug rooskleurig tegemoet zag. De sfeer in huis ging van diep onder nul naar zeer tropisch.

Anke gaat nu naar de UA waar ze vol goede moed en zeer gemotiveerd Theater- Film- en Literatuurwetenschappen in combinatie met Engels studeert.

Emma vond helemaal haar plekje in de KdG, waar ze Socio-Cultureel werk studeert. Zalig!

Femke volgt nu KSO, de richting “BAK” wat staat voor Beeldende en Architecturale Kunsten. Ze kan op school doen waar ze van houdt en wat haar veel beter ligt dan ASO: creatief en op eigen tempo verder ontdekken wie ze is en waar ze naar toe wil. Na haar eerste examens: geen enkele buis, ook niet voor wiskunde en Frans.

Onmacht ervoeren we ook bij de verhalen over het slecht lopende Jin-jaar. Anke nam afscheid van de 25 St-Joris. Een niet goed lopend scoutsjaar combineren met een moeilijk schooljaar bleek niet te werken. Ook Emma besloot om niet mee op buitenlands kamp te gaan.

Sinds september maakt Anke als leiding terug deel uit van de 25 St-Joris.

Verkiezingen

Voor het eerst twijfelde ik of ik wel zou gaan stemmen. Ik zag er echt het nut niet meer van in. Waarom meedoen aan dit circus? Meedoen aan schijndemocratie? Verdient de huidige politieke klasse onze aandacht wel? Ze zijn zo met zichzelf en hun partij bezig dat ze ons vergeten. Het draait niet meer om het voeren van een degelijk beleid. In het Belgische kiessysteem brengen stemmen veel centen op. Het komt over alsof een groot deel van onze politieke partijen vooral daar de focus op leggen. En daarom leek me massaal niet gaan stemmen een krachtig signaal.

Onze democratie staat onder druk

Ik ging toch stemmen... 

Met verstomming en verbazing keek ik van aan de zijlijn toe op welke manier sommige politici het politieke toneel verlaagden en de waarheid verdraaiden om populair over te komen. Met schaamteloze uitspraken en tweets als gevolg. Ontmenselijking is één van de kernwoorden van 2019. Het is ook steeds de ander zijn schuld. In naam van 'de democratie' kan en mag blijkbaar alles gezegd worden. De waarheid is niet meer belangrijk. Als het maar stoer overkomt, als je maar als hardste kan roepen. Foei!

Ik merk dat in zo'n maatschappij leven mij veel energie kost. Echt op mij weegt. Ik kan dat niet loslaten. Ik heb het geprobeerd, maar het lukt me niet. Onverschilligheid is niet aan mij besteed. Maar de huidige maatschappij is zeker niet de mijne.

Het huidige zoveelste besparingsbeleid is niet het gevolg van mijn stem. Waar gaan al die centen naartoe? Al meer dan 35 jaar zijn we aan het besparen, wordt alles duurder. En nog is het niet genoeg, en zogezegd vooral de schuld van de asielzoekers en sociale zekerheid. Over hoeveel de bankencrisis ons gekost heeft wordt niet meer gesproken. Er worden terug gretig bonussen en dividenden uitgedeeld.

Een actie tegen het huidige besparingsbeleid

Op politiek vlak zie ik geen verschil tussen Vlaanderen en Wallonië, in beide landsdelen gaf een groot deel van de kiezers, wel op een andere manier, een zelfde signaal. Het kan zo niet verder. Er moet meer beleid komen op maat van alle mensen, en niet op maat van wie het al goed heeft en sterk in zijn schoenen staat. Er is nood aan staatsmannen- & vrouwen die de mouwen opstropen en een beleid voeren in belang van alle Belgen in plaats van de partij en eigen belangen te laten primeren.

Ik ben me bewust dat niet iedereen fan is van de klimaatmarsen, maar ik vind ze zeer hoopgevend. Ook ik vroeg me met momenten af of het jongeren allemaal iets kan schelen. Maar op die vraag kwam een duidelijk antwoord.

Veel jong volk op straat voor een degelijk klimaatbeleid

Via mijn werk kwam ik met veel jongeren en organisaties in contact die dagelijks het beste van zichzelf geven, een positieve bijdrage leveren aan onze maatschappij. Dikwijls in moeilijke omstandigheden blijven ze er voor gaan. Ik kan er met momenten vol verbazing naar kijken, het engagement dat jongeren nemen. Eigenlijk komen die nog te weinig in de spotlights. 

2019 een confronterend jaar?

2019 was regelmatig een confrontatie met mezelf. Mijn eerste schoolloopbaan liep alles behalve goed, ik mis deels de nodige basiskennis. Dit werd zichtbaar wanneer ik onze kinderen niet bij hun huiswerk kon helpen. Op het werk heb ik ook soms het gevoel dat ik bepaalde vaardigheden mis. Soms zijn de dingen gewoon te abstract voor mij. 

Het wordt duidelijker dat ik geen 25 meer ben. Mijn algemene conditie is er serieus op achteruit gegaan. Een uitdaging voor 2020 :)

Ik voelde me tijdens 2019 af en toe zo...

Ik nam afscheid van onze zetel. Meer dan een jaar had ik er elke nacht op geslapen. De decibels die ik daarbij produceerden waren te luid om een bed te delen. Aanhoudende apneu zorgde ervoor dat ik aan het eind van 2018 compleet uitgeput was. Ik had een herstelperiode van drie maanden nodig om terug een beetje dagdagelijks te kunnen functioneren.

Ik slaap nu met een Cpap toestel. Wat al zeker een verbetering geeft. Ik slaap terug in bed en produceer geen hels kabaal meer. Al is mijn slaapkwaliteit nog niet optimaal, ik hoop dat 2020 nog wat beterschap geeft.

Ik bezocht een beweegcoach. Een eerste stap naar een betere conditie. 

Oostende en de zee!

Ik ga al vele jaren regelmatig naar Oostende. Maar pas afgelopen jaar overviel me plots wat me er naar toe trekt. Het werd me duidelijk tijdens een wandeling op een verlaten strand. Met rechts van mij de zee, links duinen en voor en achter mij een leeg strand. Leegte, geen tot weinig prikkels binnenkrijgen. Kunnen wandelen zonder een stafkaart, zonder te moeten nadenken welke de te volgen weg is. Gewoon recht door, verstand op nul en gaan.

't strand en de pier van Oostende

Ik ben er niet echt mee bezig en weet ook niet of ik er iets van moet geloven, maar op het strand werd me duidelijk dat het geen toeval kan zijn dat ik volgens de Chinese horoscoop een hond ben. Ik zag tijdens de zonnige winterse decemberdagen hoe honden genoten van hun strandwandelingen. Ze amuseerden zich rot, voelden zich duidelijk echt vrij en helemaal in hun sas. Dit was voor mij de mooiste aha belevenis in tijden.

"Op het strand verander ik dus gewoon in een hond, en moet je me gewoon laten lopen."

Tijdens mijn tripjes naar Oostende voelde ik me er verschillende keren heel erg thuis. Niet op het strand, maar tijdens wandelingen in de niet toeristische straten van Oostende. Na een verblijf van 9 dagen nam ik eind 2019 met pijn in het hart afscheid van Oostende. Maar wel wetende dat dit slecht een tijdelijk afscheid is. Ooit komen we er definitief wonen. 

De spuikom: Oostende heeft meer dan strand en zee te bieden

Tot slot nog enkele cijfers en een voortzetting van voorgaande jaren

Ik verloor in 2019 duidelijk de strijd tegen de weegschaal. Door één of andere reden kom ik steeds op mijn huidige gewicht terecht. En dat is echt wel wat te veel. Ik hoef geen slanke adonis te zijn, maar er moet op één of andere manier toch terug 14 kg af. En ik zou het fijn vinden mocht ik dan een manier vinden die er voor zorgt dat het dan ook zo blijft en ik niet heel de tijd honger heb.

Om aan de dagelijkse 10.000 stappen te komen zal ik zo veel mogelijk te voet naar het werk gaan. Wat ik allerminst erg vind. Met de fiets vind ik het niet echt ontspannen. De huidige dienstverlening van De Lijn geeft de indruk dat er voortdurend een vakbondsactie is.

Ik herontdekte de Hobokense polder. Op 10 minuutjes stappen van thuis een zalige plek om te wandelen.

Op wandel in de Hobokense polder

Ik werd 49 jaar en merkte dat ik verjaardagen vieren minder belangrijk vind. Maar volgende verjaardag misschien toch een feestje?

Femke, Anke en Emma bliezen 14, 18 & 19 kaarsjes uit. Het gaat nu wel heel snel, dat opgroeien.

Nina werd 35 :)

Emma ging een eerste keer stemmen. Anke was boos, ze verjaarde juist iets te laat om al te mogen stemmen.

2019 waren we 20 jaar gehuwd (en nog steeds, dus te teller blijft lopen)

Met de liefde van mijn leven.

Ik liet mijn 7 accounts van Final Fantasy deleten...en ontdekte een paar maanden later dat er toch nog twee actief waren. Dus nu speel ik het terug, wat ik eigenlijk niet erg vind. Ik vind het zeer ontspannend.

Mijn 'empire' in Final Fantasy

Ik blijf versteld staan van de energie van Nina, hoe ze blijft gaan en veel geeft om het gezin te laten draaien en te zorgen dat we ons allemaal goed voelen en niks tekort komen. Op één of andere manier blijft ze de toekomst positief tegemoet gaan.

Ik hoop dat het F1 seizoen 2020 terug wat spannender en spectaculairder wordt. Ik mis Alonso en Vandoorne. Hopelijk komen ze terug en krijgen ze een degelijke auto onder hun kont.

Dit jaar ga ik nog eens naar het autosalon, kijken en hier en daar even in gaan zitten :)

Het lijstje van mensen die ik dringend eens moet bezoeken – contacteren is nog wat langer geworden. Ik ben niet gemaakt om dikwijls onder mensen te vertoeven. Wanneer ik dan eens tijd voor mezelf heb breng ik die dan liefst thuis met Nina & de kinderen door. Maar ook regelmatig op mezelf. Soms gewoon uit noodzaak, omdat ik dan voel dat ik even niemand rondom mij kan verdragen. Dus aan diegene die op dat lijstje staan: heb a.u.b. nog wat geduld en neem het vooral niet persoonlijk. Wie weet kom ik dit jaar wel langs...

Tot dan wens ik je

bij deze alvast een top jaar en vooral een goede gezondheid, veel liefde & warmte!

PS: en merci om dit epistel uit te lezen. Tot ergens in den draai...

Erik