Een mooie les door een mooie tiener

Ik ken ze niet. Maar ik weet wel dat ze 10 of 11 jaar is. Ze gaat liever een eindje fietsen dan naar school. Vandaar dat een fiets op de eerste plaats van haar verlanglijstje staat. Op twee staat een telefoon. Op de derde plaats rolschaatsen. Een heuptasje lijkt haar ook wel handig.

Ik vermoed dat ze daar haar telefoon wil in steken terwijl ze gaat fietsen. Voor het geval ze die vergat op te laden wil ze een powerbank. Tot slot nog een setje oortjes. Dan kan ze tijdens haar fietstochtjes naar haar favoriete muziek luisteren. Denk ik. Zoals ik aangaf, ik ken ze niet, heb niet met haar gesproken.

Dat is iets wat je niet, of heel moeilijk kan afpakken, dromen. Het kost niets, kan je doen zo veel je wil, wat je maar wil. In je dromen is alles mogelijk, is niets onmogelijk. Of verwar ik het nu met fantaseren? Voor mij is het iets essentieels, het is hetgeen wat me doet verder gaan, wat me energie en moed geeft om in de huidige mallemolen te blijven meedraaien.

Naast het deel uitmaken van een prachtig, maar ook boeiend en uitdagend gezin natuurlijk. Zonder hen had ik waarschijnlijk al lang de benen genomen. Op pad naar elders en nergens. Inpakken, de fiets op en wegwezen, zien waar de wind me brengt. Iets wat ik nu regelmatig in ‘Eriksland’ doe.

Of op de vele mooie Vlaamse wegen of stranden. Dan moet je me met rust laten, ik heb dan in mijn hoofd genoeg gezelschap. Een mooi landschap, een verschrikkelijk lelijk huis (zoals er veel in Vlaanderen staan) of juist een heel charmante woning, een kat, hond paard of koe. Andere wandelaars of fietsers, een lawaaierige sportauto of saaie elektrische Tesla. Een gemillimeterd gazon, bloemenweide, chaotisch door elkaar staande bomen of een gestileerde laan Er is onderweg van alles te zien. Veel te veel om hier op te lijsten. Maar allemaal dingen die me onderweg kunnen triggeren, die mijn fantasie prikkelen en me doen dromen.

Belangrijk is dat die dromen je echte wereld niet ontregelen. Je mag er niet van uitgaan dat al je dromen écht kunnen uitkomen. Dat als drijfveer hebben maakt dat je niet meer in het hier en nu staat, dat je vergeet te leven. Onze maatschappij is opgebouwd op onrealistische dromen. The American dream! “Als je hard je best doet is alles mogelijk!”: is iets wat succesvolle mensen je wijsmaken.  Wanneer jij stopt met hun American dream na te jagen stoppen hun dividenden. Het is dus belangrijk dat je vooral blijft gaan!

Het is overal om ons heen, schreeuwerige kleurrijke en soms provocerende reclame. Die je wil aanzetten om te consumeren. Want dat is momenteel blijkbaar de graadmeter van een succesvol leven: Shoppen, shoppen, shoppen…consumeren maar. We laten je dromen van de nieuwste jurkjes en succes uitstralende kostuums. De meest hippe en modieuze vierwieler. Al zijn tweewielers tegenwoordig ook wel in. Onder voorwaarde dat ze correct gebeeldhouwd zijn natuurlijk. 

Kan je niet mee? Dan zal je wat harder moeten werken. Een voltijdse job zal dan niet genoeg zijn. Vergeet ook niet langs de bank te passeren. Die kunnen je wel iets lenen. Als je er maar voor blijft gaan, dat is het belangrijkste.

OK, ik trek het hier wel wat op de flessen, maar soms moet je wat overdrijven om je punt te maken. Laat mij je vooral geen schuldgevoel aanpraten wanneer je de volgende keer een bezoekje aan de Meir brengt. Geniet er van.

Momenteel zitten meer en meer mensen in een dagelijkse overlevingsmodus. Er zijn spijtig genoeg voldoende redenen waardoor het voor velen een allesbehalve aangename periode is. De hoge energieprijzen, langdurig ziek, oorlog, vanwege je gender of religie niet aanvaard worden, een onderbetaalde job, duurdere levensmiddelen, stress en druk omdat je probeert mee te kunnen, er alleen voor staan, geen toegang tot betaalbare huisvesting, …

Maar ook meer mensen die wel mee kunnen, maar waarvan hun kop zot gedraaid wordt door de eeuwige fetisj van de groei. Dat het nooit genoeg is, altijd meer, grotere, fantastischer, spectaculairder moet zijn. Die maar blijven hollen, daardoor vergeten te genieten van wat er al is. Geen empathie meer over hebben tegenover de minder fortuinlijke op deze aarde. Die moeten zwijgen, oprotten of nog maar wat harder werken. Dan komen ze er wel…

En zo geeft nietsvermoedend Valya, die ik niet ken, via de krant een heel mooie les in nederigheid. Ze kreeg een wegwerpcamera om haar wereld te tonen. En de vraag om een verlanglijstje te maken.

Door dat lijstje en haar foto’s op Instagram te zetten hoopt men dat het werkelijkheid wordt. En wat staat daar dan op: heel eenvoudige dingen. Simpele zaken, geen onbereikbare bling bling die haar een succesvolle uitstraling geven. Gewoon, een fiets om met haar favoriete muziek in haar oren naar school te fietsen. 

Maar het beste moet nog komen. Haar antwoord op de vraag hoe ze haar toekomst ziet: “De toekomst? Denk ik niet aan. Ik dacht morgen naar het riviertje te gaan”.

Vooral doen Valya! Meer moet dat niet zijn. Laten we er vooral voor zorgen dat kinderen in de eerste plaats kind kunnen zijn. Misschien moeten we dat gegeven meenemen in de discussie over de onderwijskwaliteit. Nee, we moeten onze kinderen echt niet klaarstomen om productief te kunnen bijdragen aan dat wat er volgens ‘The American dreamers’ nodig is om steeds te blijven groeien. Om het steeds groter, beter en mooier te maken. Ernaar uitkijken om morgen naar het riviertje achter de hoek te gaan? Helemaal niets mis mee. Ik kijk er naar uit om mijn volgende extra vrije dag naar Boom te wandelen. Meer moet dat niet zijn!

Laten we er vooral voor zorgen dat onze kinderen de mogelijkheid blijven hebben om te dromen, te experimenteren, te vallen en weer op te staan. Zonder verwachtingen, doelen of een toekomstbeeld aan te koppelen. Het is iets waar je nooit genoeg ik kan investeren, aan het eind van de rit zal het zich ook dubbel en dik terugbetalen. En dan zijn ‘The Amercan dreamers’ toch ook gelukkig?

 

Oh ja, nog even vervolledigen: Valya is een tiener die zich midden in het oorlogsgeweld in Oekraïne bevindt. Je kan haar en de foto’s van andere kinderen terugvinden op Instagram: https://www.instagram.com/theblueyedproject/