mijmeringen en ervaringen uit mijn dagelijkse leven - musings and experiences from everyday life

Mei 1998 Met enige zenuwachtigheid begeef ik me naar de stadsfeestzaal op de Antwerpse Meir. Een plek waar ik meer naartoe ga. Vandaag niet om te feesten of pinten te tappen, maar om te solliciteren. De dienst buurttoezicht van stad Antwerpen is op zoek naar twee nieuwe buurttoezichters. Een job die ik mezelf wel zie doen. Ik ken er een paar, elke keer ze er over vertellen bedenk ik me dat het een heel toffe, sociale en boeiende job lijkt, echt iets voor mij.  Het zou me de mogelijkheid bieden om op een positieve manier iets voor mijn stad te betekenen. Een engagement aan te gaan, dat het negatieve na een zoveelste zwarte zondag voor mij kan counteren.  Ik heb me dan ook degelijk voorbereid. Niet alleen extra informatie over de job bestudeerd. Maar ook wie in het huidige stadbestuur voor welke bevoegdheid schepen is. Iemand zei me dat ze daar zeker ook vragen over stellen.  “WTF!”: de stadsfeestzaal zit helemaal vol. Wanneer we starten is elke plek bezet. Nee, het is niet...

Een impactvol dagje Gent “Zou je het zien zitten om aan de stuurgroep Gent kindvriendelijk stad je impact project te komen toelichten?” Heu, efkes denken…natuurlijk zie ik dat zitten. Ik zie het als een goede oefening om het thema impact nog meer in mijn vingers te krijgen. Ik zal ongetwijfeld van de reacties en vragen kunnen leren. De vraag om het impact project in Gent te komen toelichten is een mooie erkenning van mijn werk. Om maar te zeggen dat ik verschillende redenen heb om toe te zeggen. Dus neem ik ’s ochtends te station Antwerpen zuid de trein naar Gent. Al kan je dat niet echt een station noemen. Er is geen gebouw, enkel een paar perrons en kleine wachthuisjes waar je bij regenweer kan schuilen. Het is al langer een schandvlek in het Antwerpse spoorlandschap. De lokale pers vergelijkt het met een station uit de voormalige DDR. Zo wordt de sfeer van dat station goed weergegeven. Grauw, grijs en desolaat.  Niet getreurd, er zijn ondertussen plannen om er een ech...

mijn 2022, een beknopt overzicht...

My 2022, a brief overview...  

I don't know her. But I do know she's 10 or 11. She would rather go for a bike ride than go to school. That explains why a bicycle is first on her wish list. On two is a telephone. In third place are roller skates. A hip bag also seems handy to her.  I suspect she wants to put her phone in there while she goes biking. In case she forgot to charge it, she wants a power bank. Finally, a set of earphones. Then she can listen to her favorite music during her bike rides. I think.... As I indicated, I don't know her, haven't talked to her.  That is something you cannot, or very difficult to take away, dreaming. It costs nothing, you can do that as much as you want, whatever you want. In your dreams everything is possible, nothing is impossible. Or am I confusing it with fantasizing now? For me it is something essential, it is what keeps me going, what gives me energy and courage to continue on in the present round-about.  Besides being part of a wonderful, fascinating and cha...

Ik ken ze niet. Maar ik weet wel dat ze 10 of 11 jaar is. Ze gaat liever een eindje fietsen dan naar school. Vandaar dat een fiets op de eerste plaats van haar verlanglijstje staat. Op twee staat een telefoon. Op de derde plaats rolschaatsen. Een heuptasje lijkt haar ook wel handig. Ik vermoed dat ze daar haar telefoon wil in steken terwijl ze gaat fietsen. Voor het geval ze die vergat op te laden wil ze een powerbank. Tot slot nog een setje oortjes. Dan kan ze tijdens haar fietstochtjes naar haar favoriete muziek luisteren. Denk ik. Zoals ik aangaf, ik ken ze niet, heb niet met haar gesproken. Dat is iets wat je niet, of heel moeilijk kan afpakken, dromen. Het kost niets, kan je doen zo veel je wil, wat je maar wil. In je dromen is alles mogelijk, is niets onmogelijk. Of verwar ik het nu met fantaseren? Voor mij is het iets essentieels, het is hetgeen wat me doet verder gaan, wat me energie en moed geeft om in de huidige mallemolen te blijven meedraaien. Naast het deel uitmaken ...

DE gezinspartij van Vlaanderen applaudisseerde met de meerderheid van het Vlaamse parlement mee. De onpartijdige objectieve parlementsvoorzitter vond het nodig om de oppositie een inhoudelijk antwoord te bieden op hun bekommernissen over de kinderopvang en de positie van veel Vlaamse vrouwen-moeders. “Ah ja, er zijn toch ook vaders die voor de kindjes kunnen zorgen?” De onpartijdige parlementsvoorzitter voegde aan haar betoog toe dat haar kinderen op datzelfde moment bij hun papa opgevangen werden. Om het even in het juiste perspectief te plaatsen… het gaat hier over dezelfde persoon die als voormalige minister van gelijke kansen ooit poneerde dat racisme relatief is. Het is een dergelijke wereldvreemdheid die ervoor zorgt dat veel mensen niet meer geloven in ‘de politiek’. Ik begrijp het wel, wanneer je als vertegenwoordiger van het volk je nestelt in de comfortabele pluche of leren zetels van het federale of Vlaamse parlement. Tussendoor wat met elkaar en ‘belangrijke’ grote CE...