mijmeringen en ervaringen uit mijn dagelijkse leven - musings and experiences from everyday life

Vandaag is het zo ver. De rit der ritten staat op het programma. Voor mij althans. Deze staat al een tijdje op mijn verlanglijstje. De afgelopen maanden stonden zo goed als al mijn fietstochten in het teken van die van vandaag. Als voorbereiding er van. Wat niet wil zeggen dat ik van die ritten niet genoten heb. Maar terwijl ik dit schreef gingen mijn gedachten naar mijn collega’s. Die door mijn langdurige afwezigheid extra werk moeten verzetten…en het vermanende vingertje dat steeds om de hoek paraat staat. Gewoon genieten, iets louter voor mezelf doen? Dat is met momenten een heel moeilijke opgave. Er is bijna altijd wel dat kritische stemmetje: "Is dat wel ok Erik?" En dan een hele lijst aan dingen die nog gedaan moeten worden. Dagelijkse huishoudelijke taken en een heleboel klusjes in huis. Een fietstocht Hoboken – Oostende vraagt wel wat voorbereiding. Ik moest één en ander meenemen: Dit schriftje en een balpen Voldoende sportdrank en water Een lunchpakket Wat fruit Sm

Gisterenavond overviel het me plots. Een ingeving tijdens het douchen: “vanaf morgen neem ik een notaboekje mee op mijn fiets- & wandeltochten”.  Er zijn 2 redenen waarom ik dat een goed idee vind: Toen ik dit boekje kocht wou ik het voor iets speciaals gebruiken. Ik heb de afgelopen jaren al heel wat boekjes & schriftjes volgeschreven. Er zijn er waar mijn donkerste gedachten in kwamen. Die zijn ondertussen vakkundig vernietigd.   Maar het boekje waar ik tijdens mijn tochten in zal schrijven heeft geen vernietigingsstatus. Ik vind het daar te speciaal voor. Het is een mooi, aan de buitenkant zilverkleurig, boekje met lijntjespapier. Vooraan op de hard cover staat het logo van ‘Stand-up Antwerp Comedyclub’. Een club die lokaal & internationaal onbekend en beginnend talent podiumkansen wil bieden. In coronatijden zijn er geen ticketinkomsten. Dus proberen ze op andere manieren toch wat werkingsmiddelen te genereren.  Een mooi blanco boekje verkopen brengt dan toch iets in

2019 was voor mij een jaar van afscheid nemen, energievreters, aha belevenissen en inzichten. Ook een jaar van hoop, zicht op beterschap en soms gewoon een voortzetting van voorgaande jaren. En vooral niet op 1 of 2 A viertjes samen te vatten. Dus als je het echt wil weten, een glimp van mijn 2019 wil opvangen, ga je er best even voor zitten. een hoogtepunt: het optreden van Skyblasters in het park van Hoboken Voltijds aan de slag 2019 was een afscheid van jarenlang 4/5e werken.  Ik ging terug voltijds aan de slag. Ik merk dat ik er nog steeds aan moet wennen. Drie maanden thuis waren eigenlijk niet genoeg om voldoende te herstellen. Financieel was het te moeilijk om langer thuis te blijven. Langdurig ziekteverlof wordt nu eenmaal afgestraft. Alsof ziekte iets is waar je voor kiest. Dus ging ik terug werken. Bij de stedelijke jeugddienst ging de nodige hervorming verder. Maar veranderingsprocessen vragen nu eenmaal ook energie. Werken in een landschapsbureau is

Beste Jeroen Bedankt voor je mooie interview in Knack magazine. Spijtig dat deze woorden van verzoening, deze blijk van gezond verstand en elementaire beleefdheid, van een kok moet komen. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niks tegen koks en jou in het bijzonder. Maar ik mis staatsmannen en-vrouwen die voor redelijkheid en verzoening gaan. De voorbije jaren voelde ik me meermaals eerder een buitstaander, iemand van een andere planeet, kijkend naar een niet zo fraai schouwspel. Een continue clash en opbod van straffe uitspraken en meningen. Een strijd om de beste en luidst verkondigde boodschap of oneliner. Waarbij de feiten en waarheid niet meer belangrijk zijn. Het lijkt alsof de mensheid op dit ogenblik behoefte heeft aan alfamannetjes die zich 'orang-oetans-gewijs' om ter hardst op de borst kloppen. En ons ervan proberen te overtuigen dat ze anders zijn. En vooral, want dat verkoopt goed, een anti-establishment vertegenwoordigen. Er voor ons zijn. Onze waarden, nor

Geskyblasterd Diep in mijn hoofd leek het ongeveer 20 jaar geleden. Tijdens het concert zocht Robert het even op. Ik vergiste me. Het is eerder 30 jaar geleden. Vanaf ze de eerste noten speelden leek het alsof het gisteren was. Plots kwam het allemaal terug, herkende ik een groot deel van het repertoire dat ze die avond in het park van Hoboken speelden. Het verbaasde me ook. Niet dat het allemaal nog zo vertrouwd klonk. Wel dat het zo’n grote impact op me had. Het bracht me terug naar voor mij vrij woelige tijden. De middelbare school waar het maar niet wou lukken. Mijn zoektocht naar een thuis, geluk, vreugde, een rechtvaardigere wereld en geloof in mezelf. Maar vooral naar Hof ter Lo, de stadsfeestzaal (toen was het geen shoppingcenter maar een feestzaal), de oude beurs en het Sfinks festival . De edities in het park weliswaar, niet waar het nu doorgaat. Op al deze plekken, of toch de meeste, woonde ik een optreden van hen bij. Meestal van achter de toog, waar ik lite

Het leven van een jeugddienstmedewerker kan hard zijn. Ik ben juist te laat. In het Red Star Line museum hoor ik de laatste noten van de voorstelling door het jong creatief enthousiasme van Fameus vzw. Dus koppel ik het aangename aan het onaangename en zet me met mijn laptop in het café van het museum. En wacht daar op hun laatste voorstelling… Alhoewel dat wachten niet echt een correcte weergave is. Ik zit vol energie en levenslust te typen en hoop nog even tijd te hebben om een eerste selectie uit de (te) vele foto’s van de avond te maken. Vooraleer ze met de nacht op een zomers briesje wegwaaien wil ik mijn eerste indrukken van de avond neerpennen. Dat is het minste wat ik kan doen als blijk van mijn respect voor de performances die ik juist in de Sint-Pauluskerk en het MAS bijwoonde. Het is mijn eerste keer vandaag. Nee… vooraleer je ‘stoute gedachten’ krijgt, daar gaat het niet over. Nooit eerder ging ik naar de museumnacht. Twee redenen daarvoor: Ik kom moeilijk bu

Ineens gaat het snel. Een paar weken geleden bezocht ik ze bij haar thuis. Speciaal voor mij kocht ze een aardbeientaartje. Natuurlijk had ze ook iets voor zichzelf voorzien. Van zo’n kleine momentjes kon ze zichtbaar genieten. Niet alleen van het samen eten van een taartje. Ze ontvangt graag bezoek. Ze vind het fijn om te horen hoe het met ons gaat.  Na een lang leven heeft ze ook veel te vertellen. Het minste dat je van haar kan zeggen is dat ze het leven met beide handen aangegrepen heeft. Ze haalde er veel uit, steeds met respect voor een ander.  Het zat al een tijdje in mijn hoofd om een paar intensievere gesprekken met haar te voeren. Over kansen grijpen in het leven. Want daar is ze ervaringsdeskundige in. Die gesprekken zouden dan moeten resulteren in een eerste uitgeschreven verhaal op mijn blog. Als start om nadien met andere mensen uit mijn omgeving diepgaander in te gaan op kansen grijpen in het leven. Je weet ongetwijfeld hoe dat gaat. Voltijds werken, een part