Doorgaan naar hoofdcontent

Am I a boring pete now?

 

Am I a boring pete now? I've been wondering that for weeks. This question comes up every holiday. No, I do not get into the car, plane, train or bus abroad. Not for the 'nice' weather, because you don't have to. In my younger years, the summer holidays could really be disappointing. Due to too much rain and too cold days. Then I mused about enjoying the sun for a week or two. Then global warming was not as palpable as it is now.



Although the feeling remains that the urgency has not yet dawned. Many experience the current temperature here as pleasantly warm, to enjoy.
Then I also found the summer holidays too long, after a while I started to get bored. It could easily be a little shorter. Even then I enjoyed a holiday in my own country. At camp in the Ardennes with the ABVV youth.


Also every day for about four weeks by bike to Boechout to prepare the annual world music festival as a volunteer. Maintain the park, mow the grass, close the pond, place Heras fences, set up tents. With the highlight during the festival itself for two days and nights, tapping and dragging pints with empty and full barrels of beer. Blessed!

The bookcase in the attic is full of leaflets, booklets and maps with mapped out cycling and walking routes. On my Google Maps there are still a lot of flags with 'I still want to go'. Mainly positioned in the Flemish landscape. With the occasional one in Wallonia. The same applies to the mapped out routes on my account of 'Flanders cycling country' and 'Walking routes & hiking nodes in Flanders'. The number of routes still to be walked or cycled is increasing rather than decreasing.


There are still so many places in our small Belgian country where I have never been. Where I want to go someday. My vacations are still sufficiently filled for the next 25 years. The same applies to national train journeys. Take the train from Antwerp for two hours and you will find yourself in a completely different environment. That could be the only argument for staying here in the city and not moving to the coast.



But the question remains: "Am I a boring pete?" When I go back to work after four weeks of vacation in early September, I can't exchange heroic or exciting adventures in the far south or the far north with my colleagues. On social media I see that the Scandinavian countries are becoming more and more popular (this aside as a side effect).
But to be honest: at the moment I just love to enjoy the (slightly) too warm weather outside on our own terrace. With a view of a very nice city garden. Currently also in relative silence. And now and then a short trip with my wife.

Holidays are especially slow for me. Probably also partly recovered from the hustle and bustle of everyday life. As an easily overstimulated person, I really need that. Certainly not with those million people to the city for the many festivities. The fun of it completely escapes me.
Not even with the crowd with an overfull suitcase in line at the airport or on the crowded French highways. Not a big exodus for me, rather a pleasant entry. Just don't have to do anything. That's all it should be!



Reacties

Populaire posts van deze blog

In de hoop weer 'gewoon Daisy' te kunnen zijn...

Voor dit portret trek ik naar mijn oude vertrouwde Zurenborg. De Antwerpse wijk waar ik mijn eerste jaren in Antwerpen doorbracht. Ik herinner me nog de avonden op de Dageraadplaats, op een bankje onder een houten afdak. Het was de afspraakplek voor de lokale jeugd. Later werd dat café Zeezicht. In die tijd was het aantal horecazaken daar zeer beperkt. Veel keuze was er niet. Nu is het er helemaal anders, veel cafés en restaurantjes, een deel van de straten rond het plein zijn autovrij. Wat ruimte voor een leuke speeltuin geeft. Een lichtjestapijt boven het basketbalveld wekt de indruk van een permanent zichtbare sterrenhemel.   Je kan er relaxed op een terrasje plaats nemen terwijl je kinderen zich   in de speeltuin amuseren. Je maakt er kennis met de troeven van leven in een stad, zonder broeierige onaangename drukte. Ooit een wijk in verval, met oude huizen die niemand wou. Te kostelijk om ze te renoveren in te isoleren. Nu een van de hipste wijken van ’t stad. Daisy woont er graag,
De belichaming van hoop? De aftrap In de koffiebar van KdG campus zuid vraag ik het haar: of ik haar portret zou mogen schijven. Op zich niet evident, want het is niet dat we zo’n persoonlijk innige band hebben. We kennen elkaar vooral als collega’s. Maar wie verder leest, zal ontdekken dat er wél een link is.   Ze reageert zeer enthousiast op mijn vraag. Voelt zich zelfs vereerd. Heel begrijpelijk, het idee dat iemand interesse in je toont en daar iets mee wil doen is fijn. Ze is de eerste die ik zal portretteren. Ik kan geen uitgebreid palmares aan portretten als referentie voorleggen. Ik apprecieer dat ze me deze kans geeft. Een portret schrijven is een momentopname, in dit geval gebaseerd op een diepgaand gesprek en eerdere ervaringen die ik met Leen had.  Op weg naar Deurne Soit, het is daardoor dat ik op een zaterdagmiddag in winterse koude van Hoboken naar de andere kant van de stad fiets. Het klinkt misschien spectaculair, maar het valt wel mee. Zo groot is Antwerpen nu ook

Een reflectie op een kennismaking met het Kielse onderwijs

  Zo komt schooljaar 2023 – 2024 ten einde. Ondersteund met quotes uit gesprekken met directies, beleidsmedewerkers en zorgco’s van Kielse scholen deel ik mijn impressies over de kennismaking met het Kiels onderwijsveld. Ik heb echter nog veel te leren. Wat maakt dat ik niet kan garanderen dat er in onderstaande voldoende nuance zit. Het is een weergave van hoe de dingen bij mij zijn binnengekomen. Sowieso was het een uitdaging om het beknopt te houden. Ook dit maakt dat het niet altijd even volledig is, maar iedereen snakt naar vakantie, ik wil niet te veel van jullie tijd in beslag nemen. Ik hoop wel dat jullie alsnog tijd vinden om onderstaande te lezen.   ‘Leren’, daar gaat het in het onderwijs nog altijd in eerste instantie over. Ik ontdekte dat in een wijk als het Kiel dit niet altijd even evident is. “Geduld! Dat is een troef van onze school. Naar ouders en leerlingen toe. Het gedrag van leerlingen is niet optimaal. Kinderen krijgen steeds opnieuw kansen. Naar die van het zesde