Soms moet ik echt "ontmenselijken"…

 Soms moet ik echt "ontmenselijken"…

Na een helse werkweek zit je met je lievelingsdrankje- en versnapering klaar om naar je favoriete serie te kijken. En dan gaat de bel. Ken je dat gevoel? Dat je krijgt als iemand op het meest foute moment met de deur in huis valt.

Nee, je kan niet kwaad zijn, het allerliefste gezichtje van de kids van je buren staat voor de deur. Met de vraag om van die wafeltjes te kopen. Je weet wel, vanille of met chocolade. Je bent die al lang beu, want elke vereniging en sportclub leurt daar mee.  Om hun kassa te spijzen.

Zo ga ik nu ook met de deur in huis vallen…ik wil het met jou even hebben over ontmenselijken. Volgens Wikipedia een proces ‘waarbij de mensheid van een persoon of groep ontkend wordt’.

Maar ik gebruik het graag in een heel andere context, helemaal niet op een inhumane wijze of zo. En 100 % over mezelf.

Het zit zo, ik ging onlangs 10 dagen alleen naar Oostende. Om te "ontmenselijken". Iets waar ik regelmatig nood aan heb. Niet dat ik een masochist ben die zich dan 10 dagen laat vernederen, of ontmenselijken, met een rode plastieken bol in zijn mond. Nee, ik wil dan 10 dagen helemaal met rust gelaten worden. Ik wil dan op geen enkele manier in interactie met mijn medemens. Tenzij op een terrasje om bij de ober een drankje te bestellen. Maar voor de rest, 10 dagen met niemand rekening houden of praten. Iedereen gewoon negeren. Heerlijk!

Ik ben op zo’n moment als het ware "overmenselijkt". Blijkbaar een onbestaand woord dat je niet in Wikipedia zal terugvinden. Dus verklaar ik me gaarne nader. Dat is het moment waarop ik echt geen mensen meer rondom mij kan verdragen. Wanneer ik even de hysterie rondom me beu ben. Op zo’n moment moet je me niet uitnodigen om naar Antwerpen proeft, Antwerp 10 Miles of enig ander ‘gezellig’ event te gaan. Al moet ik toegeven dat de kans klein is dat je me daar überhaupt ooit gaat tegenkomen.

Tijdens de coronapandemie had ik daar geen last van. Zalig toch, niet te veel mensen tegelijkertijd in de supermarkt. Stilte en rust in de stad. Geen overvolle trams, bussen of treinen. Alhoewel, ineens vond iedereen de weg naar mijn favoriete stilteplekjes in de buurt. Geen winkelstraten om een hele zaterdag met zijn allen in te laveren? Geen probleem, dan gaan we wel naar het bos. De gelijkenis ontgaat me helemaal.

En zo spoorde ik richting Oostende, mijn favoriete badstad. De stad waar ik me ooit graag met vrouwlief definitief wil vestigen. Vanaf ik mijn rechtervoet op het perron zet heb ik het gevoel thuis te komen. Om dan 10 dagen vooral daar te gaan waar jullie massaal van weg blijven. Een terrasje in Wenduine, een wandeling in de West Vlaamse polders, op zoek naar street art buiten het centrum, met de bluebike rond de spuikom. Zo veel mogelijk weg van de drukte, om helemaal te "ontmenselijken". Zalig toch?