Ben ik nu een saaie piet?

 

Ben ik nu een saaie piet? Dat vraag ik me al weken af. Deze vraag komt elke vakantie terug. Nee, ik stap niet in de auto, op het vliegtuig, de trein of bus naar het buitenland. Voor het ‘mooie’ weer hoeft dat ook niet. In mijn jonge jaren kon de zomervakantie echt wel tegenvallen. Door te veel regen en te koude dagen. Toen mijmerde ik wel over een week of twee genieten van de zon. Toen was de klimaatopwarming niet zo voelbaar als nu.

Al blijf het gevoel dat de urgentie echt nog niet doorgedrongen is. Velen percipiëren de huidige temperatuur hier als aangenaam warm, om van te genieten.

Toen vond ik de zomervakantie ook veel te lang, na een tijdje begon ik me danig te vervelen. Het mocht gerust wat korter. Ook toen genoot ik van vakantie in eigen land. Op kamp in de Ardennen met de ABVV-jongeren.

Gedurende een viertal weken elke dag met de fiets naar Boechout om mee voor te bereiden voor het jaarlijkse sfinks festival. Onderhoud van het park, gras maaien, de vijver dichten, Heras hekken zetten, tenten opbouwen. Met als uitschieter tijdens het festival zelf twee dagen en nachten pinten tappen en met lege en volle vaten bier sleuren. Zalig!

De boekenkast op zolder ligt vol folders, boekjes en kaartjes met uitgestippelde fiets- & wandelroutes. Op mijn Google Maps staan nog veel vlaggetjes met ‘wil ik nog heen’. Voornamelijk gepositioneerd in het Vlaamse landschap. Met af en toe eentje in Wallonië. Hetzelfde met de uitgestippelde routes op mijn account van ‘Vlaanderen fietsland’ en ‘Wandelroutes- & wandelknooppunten in Vlaanderen’. Het aantal nog te bewandelen of te fietsen routes neemt eerder toe dan af.

Er zijn nog zo veel plekjes in ons kleine Belgenlandje die ik nog nooit bezocht. Waar ik ook graag een keer naar toe ga. Mijn vakanties zijn de volgende 25 jaar nog voldoende gevuld. Idem wat de nationale treintripjes betreft. Neem twee uurtjes de trein vanuit Antwerpen en je komt in een heel andere omgeving terecht. Dat zou het enige argument kunnen zijn om toch maar hier in ’t stad te blijven wonen en niet naar de kust te verhuizen.

Maar de vraag blijft: “Ben ik een saaie piet?” Wanneer ik begin september na vier weken vakantie terug aan het werk ga zal ik met mijn collega’s niet mee kunnen uitwisselen over heroïsche of spannende avonturen in het verre zuiden of hoge noorden. Op sociale media zie ik dat de Scandinavische landen aan populariteit toenemen (dit even terzijde als een extra weetje).

Maar heel eerlijk: op dit moment vind ik het zalig om gewoon buiten op ons eigen terras te genieten van het (een beetje) te warme weer. Met het zicht op een heel mooie stadstuin. Momenteel ook in relatieve stilte. En af en toe een kort tripje met moeder de vrouw. 

Vakantie is voor mij vooral vertragen. Waarschijnlijk ook deels bekomen van de drukte van het dagelijkse leven. Als snel overprikkelde mens heb ik dat ook écht nodig. Zeker niet met die miljoen mensen mee naar de stad voor de vele festiviteiten. Het genot daarvan ontgaat me helemaal.

Ook niet met een overvolle koffer met de meute gaan aanschuiven in de luchthaven of op Franse overvolle snelwegen. Voor mij geen grote uittocht, eerder een aangename intocht. Gewoon effe niks moeten. Meer moet dat echt niet zijn!