Hete winters?

Is het zo ver? Zitten we aan het plafond van het kapitalisme? Of eerder gezegd aan het begin van het einde? Ik hoop van wel. Dagelijks worden we geconfronteerd met de excessen ervan. Het schaamteloos oppotten van geld op de kap van een meerderheid die het goed meent. Het ziet er naar uit dat op verschillende fronten de wereld “in brand” staat. Ik heb het dan niet alleen over de bosbranden waar we mee geconfronteerd worden.

De klimaatcrisis wordt nog steeds niet degelijk aangepakt. Eerst werd het overschaduwd door hebzucht, dan de coronapandemie en nu door de algemene crisis vanwege de oorlog in Oekraïne en de torenhoge energieprijzen.

De rekening van het niet degelijk aanpakken van de klimaatverandering zal groot zijn en nog harder aankomen dan wat we nu ervaren. Het is wat dat betreft echt vijf na twaalf! Maar ook op andere vlakken. Naast het kapitalisme is de huidige malaise ook, of vooral, het gevolg van jarenlang non beleid. Door politici die door de angst om stemmen te verliezen niet doen wat echt moet gebeuren. Waardoor ze problemen niet alleen in stand houden maar ook verder verergeren.

Onmacht

Je ziet ook veel onmacht. Een premier die op de huidige energiecrisis enkel kan antwoorden dat het de komende vijf à tien jaar harde winters zullen worden, maar dat we er als land ons wel weer zullen doorslaan. Mochten alle Belgen zijn loon ontvangen zal dat zo zijn. In de huidige context stel ik me er echter veel vragen bij.

Idem wat het drugsgeweld in Antwerpen betreft. Je ziet politici die naar elkaar wijzen. Niet omdat ze echt geloven dat het de andere hun schuld is, maar gewoon omdat ze geen oplossing binnen het kader van de volgende verkiezingen zien. En zo schuiven ze de zwarte piet graag door.

Maar vergis u niet. In de UK zien we nu wat ons te wachten staat. Een compleet ontwrichte maatschappij. Als gevolg van jarenlang besparingen en het geloof dat een goede maatschappij er een is met zo weinig mogelijk overheid. De gezondheidszorg ligt op zijn gat. Alsook de gehele dienstverleningssector. Het antwoord van de toekomstige premier van de UK is wederom een kapitalistische oplossing (die er geen is): nog meer belastingvermindering. Het resultaat zal nog minder geld voor openbare diensten zijn. Teruggaan naar de recepten van Thatcher is niet het antwoord, integendeel, het is een verderzetting van datgene wat de huidige malaise veroorzaakte. Het is sinds Thatcher en Reagan dat we in een wereld leven waar alles in teken staat van maximale winst voor een handvol aandeelhouders. Het resultaat van dit beleid zien we nu elke dag. 

Maandelijkse aflossing

Het laatste voorstel van Eneco voor onze maandelijkse aflossing voor gas en elektriciteit is ondertussen opgelopen naar meer dan 600 euro per maand. And it keeps rising. Ondanks onze zonnepanelen die de afgelopen maanden al veel elektriciteit hebben opgewekt. Ik kan me onmogelijk voorstellen wat iemand zonder zo’n installatie in een oud huis moet betalen. Dan als premier niet verder raken dan meegeven dat er ons zware winters te wachten staan lijkt me meer op schuldig verzuim! Trouwens, ik heb geen premier nodig om in te zien dat het harde winters zullen worden. Ik zie dat zo ook wel. 

Hoe doen anderen dat? 

Tegelijkertijd vraag ik me af hoe al die gezinnen dat dan doen. Enerzijds is er de hulpkreet dat we in de shit zitten door de hoge energieprijzen. Anderzijds trekken we massaal naar het buitenland. Blijven we elk weekend shoppen until we drop, en gaan we massaal naar een van de vele dure festivals die ons land rijk is.

Wat mij doet concluderen dat het blijkbaar voor velen toch niet zo’n probleem is, die hoge (energie)prijzen. Of doen wij iets fout? We werken beide. Ik voltijds, Nina vier vijfde. Op zich geeft dat een mooi maandelijks inkomen. En toch… Op dit moment staat er op mijn spaarboekje 60 euro. Dat van Nina zal waarschijnlijk op 0 staan. Dus een verhoging tot 600 € per maand, vergeet het, dat is gewoon onmogelijk. Ik weet echt niet waar ik dat vandaan moet halen.

We hebben geen auto, noch lieten we een zwembad in onze tuin aanleggen. Ook geen bescheiden jacuzzi. We gaan niet op restaurant en een terrasje staat maar af en toe op het menu. Een bezoek aan een pretpark of iets dergelijks: 0 Naar de bioscoop gaan we gemiddeld één a twee keer per jaar. Al is dat ook al even geleden. Nog nooit gingen we met heel het gezin samen in het buitenland op vakantie.

Ook geen dure racefietsen of een blitse moto in onze garage. Geen shoppingtripjes op de Meir of andere winkelstraten die ons landje rijk is. We leiden een zeer eenvoudig bestaan, zonder bling bling of luxe. Begrijp me niet verkeerd, ik wil daar graag twee dingen duidelijk aan toevoegen:

1: Ik heb niets tegen mensen die dat wel allemaal hebben. Het is jullie allen gegund. Zeker geen afgunst van mijnentwege wat dit betreft. Geniet er vooral van.
2: Ik vind een eenvoudig leven helemaal niet erg. Integendeel, ik denk dat dit heel goed bij mijn snel overprikkelde brein past. Ik heb aan veel van bovenstaande geen behoefte. Ik deed jarenlang mijn fietstochten met de goedkoopste mountainbike van Decathlon. Die eenvoudige fiets heeft me veel kilometerslang genot verschaft. Met een bel erop! 😉

Meer of minder?

Ik las een tijd geleden dat bedrijven een honderdtal jaar geleden in USA ongeveer 90% belastingen op winst betaalden.  Ik wil zeker niet pleiten om daar terug naar toe te gaan. Maar het idee om minder belastingen te gaan heffen om de huidige toestand mee aan te pakken lijkt me alles behalve de juiste. Het idee om de markt te laten spelen en het op te lossen? Nee, daar geloof ik zeker niet in. Vandaag zien we die markt superwinsten maken die niet terug naar de samenleving vloeien. Mochten de zwaarste schouders iets meer bijdragen zou dat toch een groot verschil maken. Niet? Wanneer nu 2% extra belastingen op miljonairs voorgesteld wordt is het kot te klein. Dat vindt een groot deel van de huidige politieke klasse echt een schandelijk voorstel.

Bij ‘de zwaarste schouders’ heb ik het niet over de lokale hardwerkende kmo’s. Die hebben het zelf heel moeilijk. Naast de hoge energieprijzen moeten die vanwege de vele openstaande vacatures hun productie terugschroeven. Ik heb het hier over de grote multinationals die met de ene na de andere crisis paradoxaal genoeg juist nog veel meer winst maken. Winst dat dan naar een klein groepje aandeelhouders vloeit. Mensen die waarschijnlijk alles al hebben wat hun hartje belieft, maar het belangrijk vinden om de grootste of het meeste te hebben? 

Hoe verder?

Een gezonde samenleving is er een waar iedereen goed voor elkaar zorgt. Waar iedereen hun verantwoordelijkheid neemt. Niet een waar alles in teken staat van groei. Vandaag is duidelijk waar de fetisj van steeds maar groeien ons naartoe leidt. Stop daar aub mee!

Maar daar staan we nu heel ver van af. Ondanks de energieschaarste door de hoge prijzen wil ik me bij deze aan een voorspelling wagen: beste eerste minister, er staan ons juist enkele zeer hete winters te wachten. Tenzij jullie daar in Brussel stoppen met in jullie gat te laten zitten door de lobbyisten (sorry voor deze niet zo propere beeldspraak, maar ik ben nu te boos om het heel de tijd vriendelijk en constructief te houden). Overstijg jullie zelf en de partijgrenzen en zorg voor een krachtdadig beleid. Een beleid dat goed is voor iedereen en niemand in de steek laat!