Doorgaan naar hoofdcontent

Sometimes I really need to “dehumanize”...

Sometimes I really need to “dehumanize”...

After a hellish work week, you’re ready to watch your favorite series with your favorite drink and snack. And then the doorbell rings. Do you know that feeling? That feeling you get when someone unexpectedly knocks on your door at the most wrong time.

No, you can't be angry, the sweet face of your neighbors' kid is at the door. With the request to buy waffles. You know, vanilla or with chocolate. You've been tired of those for a long time because every association and sports club are selling them. To feed their cash register.

I will get straight to the point to talk to you about “dehumanizing”. According to Wikipedia, this is a process 'in which the humanity of a person or group is denied'.
But I like to use it in a completely different context, not at all in an inhumane way or anything. And 100% about myself.

The thing is, I recently went to Ostend alone for 10 days. To dehumanize. Something I need on a regular basis. Not that I'm a masochist who then allows himself to be humiliated for 10 days, or dehumanized, with a red ball gag in his mouth. No, I want to be left completely alone for 10 days. I don't want to interact with my fellow man in any way. Unless on a terrace to order a drink from the waiter. But for the rest, 10 days with no one to take into account or talk. Just ignore everyone. Wonderful!

At such a moment I am as it were 'overhumanized'.  Apparently a non-existent word that you will not find in Wikipedia. So I am happy to explain myself. That's the moment when I really can't tolerate people around me anymore. When I'm tired of the hysteria around me. At times like that you shouldn't invite me to go to the Antwerp Pride, Antwerp 10 Miles or any other 'cozy' event.  Although I must admit that the chances are slim that you will ever run into me there.

During the corona pandemic, I was not bothered by this. It felt great, not too many people in the supermarket at the same time. Silence and tranquility in the city. No overcrowded streetcars, buses or trains. Although, suddenly everyone found their way to my favorite quiet spots in the neighborhood. No shopping streets to spend a whole Saturday together? No problem, then we will go to the forest. The resemblance completely escapes me.

And so I headed for Ostend, my favorite seaside town. The city where one day I would like to settle down permanently with my wife.  From the moment I put my right foot on the platform in the train station of Ostend I feel like coming home. To then go for 10 days especially where you massively stay away from. A terrace in Wenduine (a small quiet seaside village), a walk in the West Flemish polders, looking for street art outside the center, with the bike around the ‘spuikom’ (an artificially dug basin connected to a seaport). As much as possible away from the crowds, to completely dehumanize. Blissful, right?


Reacties

Populaire posts van deze blog

In de hoop weer 'gewoon Daisy' te kunnen zijn...

Voor dit portret trek ik naar mijn oude vertrouwde Zurenborg. De Antwerpse wijk waar ik mijn eerste jaren in Antwerpen doorbracht. Ik herinner me nog de avonden op de Dageraadplaats, op een bankje onder een houten afdak. Het was de afspraakplek voor de lokale jeugd. Later werd dat café Zeezicht. In die tijd was het aantal horecazaken daar zeer beperkt. Veel keuze was er niet. Nu is het er helemaal anders, veel cafés en restaurantjes, een deel van de straten rond het plein zijn autovrij. Wat ruimte voor een leuke speeltuin geeft. Een lichtjestapijt boven het basketbalveld wekt de indruk van een permanent zichtbare sterrenhemel.   Je kan er relaxed op een terrasje plaats nemen terwijl je kinderen zich   in de speeltuin amuseren. Je maakt er kennis met de troeven van leven in een stad, zonder broeierige onaangename drukte. Ooit een wijk in verval, met oude huizen die niemand wou. Te kostelijk om ze te renoveren in te isoleren. Nu een van de hipste wijken van ’t stad. Daisy woont er graag,
De belichaming van hoop? De aftrap In de koffiebar van KdG campus zuid vraag ik het haar: of ik haar portret zou mogen schijven. Op zich niet evident, want het is niet dat we zo’n persoonlijk innige band hebben. We kennen elkaar vooral als collega’s. Maar wie verder leest, zal ontdekken dat er wél een link is.   Ze reageert zeer enthousiast op mijn vraag. Voelt zich zelfs vereerd. Heel begrijpelijk, het idee dat iemand interesse in je toont en daar iets mee wil doen is fijn. Ze is de eerste die ik zal portretteren. Ik kan geen uitgebreid palmares aan portretten als referentie voorleggen. Ik apprecieer dat ze me deze kans geeft. Een portret schrijven is een momentopname, in dit geval gebaseerd op een diepgaand gesprek en eerdere ervaringen die ik met Leen had.  Op weg naar Deurne Soit, het is daardoor dat ik op een zaterdagmiddag in winterse koude van Hoboken naar de andere kant van de stad fiets. Het klinkt misschien spectaculair, maar het valt wel mee. Zo groot is Antwerpen nu ook

Een reflectie op een kennismaking met het Kielse onderwijs

  Zo komt schooljaar 2023 – 2024 ten einde. Ondersteund met quotes uit gesprekken met directies, beleidsmedewerkers en zorgco’s van Kielse scholen deel ik mijn impressies over de kennismaking met het Kiels onderwijsveld. Ik heb echter nog veel te leren. Wat maakt dat ik niet kan garanderen dat er in onderstaande voldoende nuance zit. Het is een weergave van hoe de dingen bij mij zijn binnengekomen. Sowieso was het een uitdaging om het beknopt te houden. Ook dit maakt dat het niet altijd even volledig is, maar iedereen snakt naar vakantie, ik wil niet te veel van jullie tijd in beslag nemen. Ik hoop wel dat jullie alsnog tijd vinden om onderstaande te lezen.   ‘Leren’, daar gaat het in het onderwijs nog altijd in eerste instantie over. Ik ontdekte dat in een wijk als het Kiel dit niet altijd even evident is. “Geduld! Dat is een troef van onze school. Naar ouders en leerlingen toe. Het gedrag van leerlingen is niet optimaal. Kinderen krijgen steeds opnieuw kansen. Naar die van het zesde